...και ξανά προς τη δόξα τραβά!!!

Τον τελευταίο καιρό ακούω όλο και πιο συχνά στην πιάτσα τις λέξεις "λουκέτο", "κανόνι", "πτώχευση" και πιάνεται η ψυχή μου...
Από την άλλη όμως, σκέφτομαι ότι ακόμη κι αν συμβεί δεν είναι και για θάνατο, δεν είναι δα και πρωτόγνωρο, η Ελλάδα πολλές φορές πτωχεύει και "ξανά προς τη δόξα τραβά".
Κι αν δεν με πιστεύετε, δείτε τι διάβασα στην "Έρευνα":

Τούτη η χώρα, παρά το ότι με υπερηφάνεια το διατυμπανίζουμε, μόνον «ευλογημένη» τελικώς δεν είναι. Αντίθετα, κάθε 40-50 χρόνια δοκιμάζεται σκληρά. Φθάνει στο χείλος του γκρεμού, πέφτει και ξανασηκώνεται.

- Το 1843, λίγα χρόνια μετά την απελευθέρωσή της από τους Τούρκους, η χώρα κήρυξε στάση πληρωμών. Αιτία, τα δυσβάστακτα δάνεια της ανεξαρτησίας και της πρώτης οθωνικής περιόδου, τα οποία το νεοσύστατο κράτος δεν μπορούσε να αποπληρώσει.
- Το 1893, με τη δραματική ρήση του Χαρίλαου Τρικούπη «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» η παύση πληρωμών επαναλαμβάνεται. Αιτία πάλι ο τοκογλυφικός ξένος δανεισμός, που παροξύνθηκε από τη Μεγάλη Ύφεση (1873-1896) στην Ευρώπη.
- Σαράντα χρόνια μετά, το 1932, η πτώχευση μάς ξανακρούει τη θύρα. Το χρεοστάσιο της Ελλάδος αναγγέλλεται διά στόματος Ελευθερίου Βενιζέλου. Αιτία πάλι το υπέρογκο χρέος και ο δανεισμός, που συμπίπτει και με το παγκόσμιο κραχ του 1929.
- Μετά 40 χρόνια, έχουμε την πετρελαϊκή κρίση. Η πτώχευση αποφεύγεται, όμως τα προγράμματα λιτότητας που επεβλήθησαν ήταν οδυνηρά.
- Σήμερα, 40 χρόνια μετά την πετρελαϊκή κρίση, η χώρα βρίσκεται πάλι υπό ασφυκτικό κλοιό, ξανά είναι ένα βήμα πριν από τον γκρεμό. Αιτία πάλι ο δανεισμός, τα υψηλά ελλείμματα και το τεράστιο δημόσιο χρέος.
Για μια ακόμη φορά το αδιέξοδο της χώρας συμπίπτει με μια παγκόσμια κρίση. Τη χρηματοπιστωτική και δημοσιονομική. Για μια ακόμη φορά, ο δανεισμός για την Ελλάδα, αντί να είναι εργαλείο ανάπτυξης, λειτουργεί ως μέσο επιβίωσης και καταλήγει σε μηχανισμό εξάρτησης.

Όπως και στις προηγούμενες κρίσεις, έτσι και τώρα η Ελλάδα καλείται, συγκριτικά με τις άλλες χώρες, να πληρώσει δυσανάλογα υψηλά επιτόκια. Το 1893 δανειζόμασταν με επιτόκιο 9-12%, δύο και τρεις φορές περισσότερο από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Στο κραχ του '29, οι άλλες χώρες δανείζονταν με επιτόκιο 3,99-4,5% και εμείς με 7,05-9,02%. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και σήμερα με τα περίφημα spreads, τα οποία πλέον έχει μάθει και ο ποιο αδαής στα οικονομικά Έλληνας.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται με ανάπαυλες τεχνητής ευφορίας, καθιστώντας τη χώρα αυτή εκτός από έρμαιο του διεθνούς τοκογλυφικού συστήματος και μία χώρα που δεν μαθαίνει ποτέ από τα λάθη της.