Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Ανάπηρος πολέμου...

Ο πρώτος ανάπηρος πολέμου στον πόλεμο Ελλήνων-Τροϊκανών είναι γεγονός και είναι δημοσιογράφος...
Δεν είναι από τους δημοσιογράφους που μιλάνε στα παράθυρα κατά πώς τους ορμηνεύει το αφεντικό τους, ούτε αυτός που βουτάει την πένα του στα μυστικά κονδύλια διαφόρων υπουργείων, πριν λιβανίσουν, δηλητηριάσουν, προβοκάρουν, αποπροσανατολίσουν, προπαγανδίσουν...
Είναι ένας μαχόμενος ρεπόρτερ που την είδηση την κυνηγάει με μια φωτογραφική μηχανή σαν προέκταση του χεριού του...
Έπεσε χτυπημένος άνανδρα και καταδικάστηκε σε αναπηρία...
Το έγκλημά του ήταν ότι κατέγραφε με την μηχανή του να κτυπάνε ανυπεράσπιστους διαδηλωτές, καθώς και το ότι είδε "μυστήριους" κουκουλοφόρους με καδρόνια να βγαίνουν μέσα από την στοά του υπουργείου Οικονομικών, πίσω από τα ΜΑΤ.


Αν ήταν πολιτικός και του πετούσαν οι "Αγανακτισμένοι" γιαούρτια και του λέρωναν το σακάκι, θα ξεσηκώνονταν οι "συνάδερφοί" του στα μεγαλοκάναλα...
Ήταν όμως ένας απλός πολίτης, ανάμεσα στους διαδηλωτές, άρα αναλώσιμος και άνευ σημασίας...
Έτσι, δεν ήταν σύσκολο να βρεθεί ένας άνδρας των ΜΑΤ που πέταξε στοχευμένα μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης σε απόσταση αναπνοής από το κεφάλι του, αφού μάλιστα ο Κυπραίος είχε δηλώσει τη δημοσιογραφική του ιδιότητα, με αποτέλεσμα να χάσει την ακοή του και στα δύο αυτιά!
Η υπόθεση βρίσκεται ήδη στον Εισαγγελέα.
Διαβάστε τη συγκλονιστική μαρτυρία του:

Η συγκλονιστική μαρτυρία του Μανώλη Κυπραίου...
«Ήταν κάπου 9 το πρωί στις 15 Ιουνίου, όταν έφτασα με το μετρό στο Σύνταγμα. Αποφάσισα να μη βγω στον κεντρικό χώρο της πλατείας αλλά στην έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας. Βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο, είδα στη Βασιλίσσης Σοφίας κάτι που με «πάγωσε».
Ένα σιδερένιο τείχος. Ένα τείχος που όμοιό του είχα δει να στήνουν οι πάνοπλοι ισραηλινοί στρατιώτες απέναντι από τους άοπλους Παλαιστινίους αμάχους.

Αμέσως ένα προαίσθημα ανησυχία και ενδόμυχα ένας φόβος αν θέλεις με κυρίεψε. Αυτή τη φορά ήταν αποφασισμένοι για όλα είπα μέσα μου.
Αυτό με έκανε να είμαι πιο προσεκτικός και πιο επιφυλακτικός. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να ξεσπάσει η «φωτιά».

Οι απλοί έλληνες πολίτες που βρίσκονταν εκεί, ήταν και αυτοί προβληματισμένοι με τους αστυνομικούς «ρόμποκοπ» όπως τους ονόμαζαν κοροϊδευτικά, λόγω των ειδικά ενισχυμένων στολών που φορούσαν.
Η ώρα περνούσε όταν ξαφνικά βρισκόμενος στο τέλος της πλατείας Συντάγματος, άρχισε ομοβροντία χημικών, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Μαζική και χωρίς στόχευση.
Ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε να κρυφτεί. Και εγώ μαζί τους σε μια γωνιά Μητροπόλεως και Φιλελλήνων. Με το ένα το κινητό για να μεταδίδω με την άλλη η φωτογραφική μηχανή. Τα λεπτά ατελείωτα και μαζί το κλάμα και η δυσφορία στην αναπνοή. «Θα αντέξεις» έλεγα στον εαυτό μου δίνοντας κουράγιο. Βλέπω μέσα από την στοά του υπουργείου Οικονομικών πίσω από τα ΜΑΤ να βγαίνουν κουκουλοφόροι με καδρόνια στα χέρια. «Πάγωσα».
Αυτό δεν πρέπει να το χάσω είπα.


Μα ξαφνικά μπροστά μου σωριάζεται ένας ηλικιωμένος. Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Μαζί με κάποιους άλλους συμπολίτες μας, τον σηκώσαμε και τον πήγαμε στο πρόχειρο ιατρείο στην πλατεία.
Βλέποντας, θυμήθηκα τα πρόχειρα νοσοκομεία εκστρατείας που είχα δει στο Κόσοβο. Πραγματικά πεδίο μάχης μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας μου. Της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Συνέχισα. Αυτή τη φορά τα επεισόδια γίνονταν Φιλελλήνων και Ξενοφώντος. Με μεγαλύτερη ένταση. Χωρίς κουκουλοφόρους. Τα ΜΑΤ έριχναν αδιάκριτα και αναίτια χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά. Το ίδιο σκηνικό. Κανένα έλεος σε κανέναν. Τα ΜΑΤ χτυπούσαν με τα κλομπ ό,τι κινιόταν. Μια φρενίτιδα οργής και βίας. Σαν κοπάδι καρχαριών.


Αυτό με έκανε να μπω στις αρχές μιας στοάς επί της Φιλελλήνων, να μεταδίδω και να τραβώ φωτογραφίες από εκεί.
Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος μου.
Οπισθοχωρώντας μια ομάδα των ΜΑΤ, ο διμοιρίτης με ρωτάει γιατί τραβάω φωτογραφίες.
Και ξέροντας τη διαδικασία του λέω είμαι δημοσιογράφος και του δείχνω την ταυτότητα της Ενώσεως Συντακτών. Μάταια. Αυτό τον εξόργισε.
Αφού με στόλισε σε «άψογα γαλλικά», με δείχνει με το δάκτυλο σε έναν από την ομάδα του. Κατάλαβα πως κάτι θα γινόταν. Αλλά πίστευα πως το πολύ-πολύ να εισέπραττα καμία «βουρδουλιά».
Όχι. Ο ευτραφής άνδρας των ΜΑΤ σε κλάσματα δευτερολέπτων πετάει μπροστά μου μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.
Όταν η προβλεπόμενη απόσταση έκρηξης είναι 50 μέτρα, καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν η έκρηξη έγινε στους 50 πόντους.

Ένιωσα όλο το σώμα μου να τινάζεται, πέφτω μέσα στην στοά και για δευτερόλεπτα νόμιζα πως ήμουν νεκρός.
Λίγο μετά ένιωσα χέρια να με σηκώνουν και θολά να προσπαθώ να τους δω. Δεν μπορούσα όμως να τους ακούσω.
Ήταν ο Γιώργος, ο Τάκης, η Μαρία, η Κωνσταντίνα, ο Νίκος και ο Πρόδρομος, όπως έμαθα μετά. Ζαλισμένος και λουσμένος με λίτρα νερού, προσπαθούσα να συνέλθω.
«Πρέπει να φύγεις να πας στο νοσοκομείο» μου έλεγαν με νοήματα.
Κατάλαβα πως έπρεπε να το κάνω αμέσως.
Με δυσκολία άρχισα να ανεβαίνω την Φιλελλήνων. Για να κατευθυνθώ προς το Ζάππειο και μετά στον Ευαγγελισμό, πεζός.
Μαζί και δεκάδες άλλοι απλοί πολίτες, κάποιοι από αυτούς με τα παιδιά τους που προσπαθούσαν να διαφύγουν.
Εκεί όμως μας περίμενε μια δεύτερη μεγάλη έκπληξη.
Μια ομάδα δειλών (ας μου επιτραπεί η έκφραση) της «Ομάδας Δέλτα» με μηχανές μας περικυκλώνει, όπως οι Ινδιάνοι τη μονάδα του στρατηγού Κάστερ.
Άρχισαν να μας βρίζουν και να μας χτυπούν. Προσπαθώντας να καλύψω έναν άγουρο έφηβο, ήταν δεν ήταν 15 ετών, δέχθηκα απανωτά χτυπήματα στη μέση και τα πόδια, με τις μηχανές να έρχονται επάνω μας με φόρα και μερικά μέτρα πριν από εμάς οι οδηγοί τους να φρενάρουν απότομα.
Κανονικός τραμπουκισμός και «νόμιμη» βία.


Χωρίς ακοή, χτυπημένος και να σφαδάζω από τους πόνους έφτασα στον «Ευαγγελισμό». Όμως δεν εφημέρευε και έπρεπε να πάω στον «Ερυθρό». Στην κατάσταση που ήμουν, ούτε ένα ασθενοφόρο δεν υπήρχε να με μεταφέρει…
Έφτασα με μεγάλη δυσκολία στον Ερυθρό. Οι γιατροί και το προσωπικό της κλινικής ΩΡΛ και οι παθολόγοι ήταν το λιγότερο άψογοι.
Πέρασα δέκα εφιαλτικές ημέρες προσπαθώντας να σώσουν οι γιατροί την ακοή στο δεξί αυτί, πρωτοστατούντος του καθηγητή κ. Βαθυλάκη. Δυστυχώς όμως η ζημιά ήταν πολύ μεγάλη.
Είχε επέλθει πλήρης κώφωση και στα δύο αυτιά. Είχε καταστραφεί πλήρως το βασικό όργανο ακοής ο κοχλίας και στις δύο πλευρές του κεφαλιού.
Ήμουν κωφός…

Οι αστυνομικοί των ΜΑΤ είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Άφησαν ανάπηρο έναν πολίτη. Και αυτός ήμουν εγώ.
Ο ευαίσθητος και δημοκράτης υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χ. Παπουτσής δεν καταδέχθηκε ούτε μια συγνώμη να ζητήσει. Ούτε φυσικά ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. κ. Λ. Οικονόμου.
Θα σκέφτηκαν πως ανήκω στις «παράπλευρες απώλειες». Και στα ολιγαρχικά καθεστώτα δεν υπάρχει «συγνώμη» αλλά το: «καλά να πάθεις».
Νομίζω όμως πως ακόμα το πολίτευμά μας ονομάζεται Δημοκρατία.
Τώρα καλούμαι να ζήσω διαφορετικά. Μια διαφορετική ζωή, χωρίς ακοή, με κατεστραμμένα το μέλλον και τα όνειρά μου από τη μανιακή βία των ΜΑΤ, που ένας Θεός ξέρει τι εντολές είχαν.
Τουλάχιστον πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω, το: «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»…»

ΚΕΝΤΡΙ: Όταν οι πολίτες πετάνε γιαούρτια σε κάποιον πολιτικό είναι επίθεση εναντίον της Δημοκρατίας...
Όταν τα ΜΑΤ πετάνε χειροβομβίδες στο κεφάλι, ψεκάζουν με χημικά και δέρνουνε αδιάκριτα 100.000 κόσμο, είναι απλά Τετάρτη!!!

9 σχόλια:

  1. Βάλε τουλάχιστον την σωστή φωτογραφία του Μανώλη γιατί αυτή που έβαλες ανήκει σε κομματόσκυλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Περαστικά στο παλικάρι και να 'ναι καλά.
    Η ιστορία του έγινε διάσημη για ένα και μονό λόγο, γιατί είναι δημοσιογράφος.
    Αν ήξερε πόσα παιδιά των ΜΑΤ έμειναν ανάπηρα όλα αυτά τα χρόνια από κάτι γνωστούς-άγνωστους μισθοφόρους των ΜΜΕ που υπηρετεί, μάλλον θα το είχε κόψει το άθλημα.
    Κι εσύ Κεντρί απ' όταν έβαλες διαφημίσεις πολύ "πιασάρικα" θεματάκια βάζεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Πιασάρικο" λοιπ΄ν το θέμα και μπαίνει για να "ενισχύσει" και να προμοτάρει τις διαφημίσεις!!!
    Το άθλημα που λες δεν κόβεται επειδή έτσι το θέλει κάποιος πρασινομαυροχαχόλος με οπαδική νοοτροπία Gate 3rd of September...
    Βρε, δεν πας μέχρι την γωνία να δεις ποιος έρχεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δυστυχώς για κάποιους οι γωνίες γίναν όλες ίσωμα.
    Πάντως επειδή είμαι Αρτινός και τα αγγλικά μου είναι φτωχά μου εξηγείς λίγο το "Gate 3rd of September"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εγώ το έγραψα έτσι για να το καταλαβαίνει ο Γιωργάκης: Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες 3rd of September να περνάς...
    Εσύ μπορεί φίλε μου να έχεις φτωχά τα αγγλικά, αλλά αυτός τα έχει κυριολεκτικά "μητρική" του γλώσσα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. μαζί είμαστε φίλε, άλλα έχω σιχαθεί τη στοχευμένη δημοσιογραφία του τελευταίου χρονικού διαστήματος που δυστυχώς έχει εισχωρήσει και στους blogger, συνειδητά και μη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Για δές αυτό που αφορά τον πόλεμο
    http://www.skai.gr/news/greece/article/174786/epithesi-enadion-astunomikon-duo-sovara-traumaties/?utm_source=rss_news_top&utm_campaign=skai200905190000&utm_medium=rss

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Έχεις δίκιο φίλε και μακάρι να τους πιάσουνε τους κουκουλοφόρους και να τους μπουζουριασουνε, αλλά έλα που τόσα χρόνια, όλο τους βλέπουν και ποτέ δεν τους πιάνουνε να τους βγάλουν τη κουκούλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αχ και να 'ξερες ποιανού παιδάκια είναι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Το ΚΕΝΤΡΙ είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...
Όμως αν το σχόλιό σας είναι χυδαίο, μην σας κακοφανεί αν δεν δημοσιευτεί...