Αυτό το blog έχει πένθος...

Το πρώτο SMS ήρθε στις 2:30 μμ και μιλούσε για 1 νεκρό.
Πάγωσα, μετά άρχισαν να έρχονται τα SMS σαν τις στάλες τις βροχής. 2 νεκροί, το Γαλλικό Πρακτορείο δίνει 3 νεκρούς, η κυρίως πορεία σταμάτησε και στα μπλοκ μπροστά στα Προπύλαια μιλάνε για 5 νεκρούς.
Καίγονται κτίρια, στην Σταδίου, στην Αμαλίας, στη Συγγρού, στο Σύνταγμα,στη Κλαυθμώνος, υπάρχουν 20 εγκλωβισμένοι σε ταράτσα ενός κτιρίου που καίγεται και δεν μπορεί να πλησιάσει η Πυροσβεστική.
Καταστήματα στη Σκουφά κατεστραμμένα, το κέντρο της Αθήνας πνίγεται από τα χημικά, η φίλη μου η Μυρτώ παίρνει κλαίγοντας από την Καραγιώργη Σερβίας και μου λέει ότι φοβάται ότι θα πεθάνει, δεν μπορεί να πάρει ανάσα. Είναι πεσμένη στο δρόμο και δεν μπορεί να πάρει ανάσα. Κρατάω το τηλέφωνο ανοιχτό προσπαθώντας να της μιλήσω...
Τα ξένα δελτία ειδήσεων μιλάνε για την Αθήνα σα να είναι εμπόλεμη ζώνη, η ΕΣΗΕΑ αποφάσισε την διακοπή της απεργίας, τα κανάλια αρχίζουν τις απευθείας μεταδόσεις.
Η ώρα 4:30 μμ και το πράγμα αρχίζει να ξεκαθαρίζει, 3 τελικά οι νεκροί, πέθαναν από τις αναθυμιάσεις, εγκλωβισμένοι στη Marfin Εγνατία,που καιγόταν από μολότωφ.
Δεν με νοιάζει αν η πορεία είχε 200.000 άτομα κι αν στο Bloomberg έλεγαν ότι είχε παλμό που θύμιζε προδικτατορικές συγκεντρώσεις.
Δεν με νοιάζει αν οι νεκροί (ένας άντρας και δυο γυναίκες) ήταν απεργοσπάστες (η ψυχή τους το 'ξερε αν μπορούσαν να απεργήσουν, με την απόλυση και την αβεβαιότητα να κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους)...
Δεν με νοιάζει αν ήταν ατύχημα ή προβοκάτσια, γιατί ακούγεται κι αυτή η σκέψη: Marfin=Βγενόπουλος=Έλληνας Μπερλουσκόνι. Εξωφρενική μου ακούγεται, αλλά πάλι, ποτέ δεν ξέρεις...
Αυτό που με νοιάζει είναι ότι για άλλη μια φορά οι λεγόμενοι "μπαχαλάκηδες" τινάζουν στον αέρα μια ειλικρινή διαμαρτυρία δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, που αντιδρούνε σε αυτά που προγραμματίζονται σε βάρος τους και στην κοινωνική, εργασιακή και οικονομική εξαθλίωσή τους και δίνεται η ευκαιρία στους μηχανισμούς εξουσίας να δείξουν το πιο σκληρό πρόσωπό τους, "βάζοντας μπροστά" την εικόνα των νεκρών και την δίκαιη αγανάκτηση ολονών μας.
Συγχωρήστε με, αλλά είμαι πολύ φορτισμένος και πολύ τσαντισμένος...
Αυτό το blog έχει πένθος...