Σήμερα είναι η γιορτή της μητέρας και πρέπει να πενθήσουμε...

9 Μαΐου, δεύτερη Κυριακή του Μαΐου και γιορτάζεται η γιορτή της Μητέρας.
Τα μικρά παιδάκια στα σχολεία έχουν φτιάξει ωραία χαρτονάκια με το "είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου" κι οι υπόλοιποι μπορεί να διαβάσουμε καμιά ανάλυση για το μητρικό φίλτρο, την αφοσίωση της μάνας κτλπ.
Καλά που υπάρχει κι η 9 Μαΐου, γιατί τις υπόλοιπες 364 μέρες δεν τα ξέραμε αυτά...
Φέτος η εικόνα της μάνας δεν είναι απρόσωπη, δεν είναι αόριστη, δεν είναι η μάνα του καθενός μας. Φέτος η μάνα της Ελλάδας είχε πρόσωπο, το έβγαλαν οι εφημερίδες και τα κανάλια φόρα-παρτίδα, ήταν η εικόνα της χαμογελαστής Αγγελικής, που χάθηκε πνιγμένη στον μαύρο καπνό, κουβαλώντας μέσα της μια ζωή που τρεμόπαιζε...
Κανένας μας δεν θα μάθει ποτέ ποιές ήταν οι τελευταίες της σκέψεις, κανένας μας δεν θα μάθει αν την στιγμή που έπεφτε ακουμπούσε την κοιλιά της, καθώς σκεφτόταν για τελευταία φορά "Παιδί μου..."
Κανένας μας δεν θα θυμάται το όνομά της μετά από λίγα χρόνια, την λέγανε Αγγελική Παπαθανασοπούλου και ήταν 32 χρονών...
Κανένας μας δεν θυμόταν ότι λίγο παραπέρα, στο πολυκατάστημα «Κάπα Μαρούση» στην οδό Πανεπιστημίου πέθαναν 4 άνθρωποι από ασφυξία στα επεισόδια με τις μαθητικές καταλήψεις, επί Κοντογιαννόπουλου, "εξαιτίας πυρκαγιάς που εκδηλώθηκε ύστερα από εκτεταμένα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας".
Κανένας μας δεν θυμόταν τα ονόματά τους, ήταν ο 32χρονος Περικλής Ρεπάκης, ο 57χρονος Μανόλης Κοντόπουλος, ο 59χρονος Ιωάννης Νεμετζίδης και ένας νεαρός αγνώστων στοιχείων.
Σήμερα περνάμε και αφήνουμε ένα λουλούδι κι ένα δάκρυ στα αποκαΐδια της Σταδίου και γράφουμε μηνύματα στο Facebook, αύριο θα έχουμε ξεχάσει...
Να δούμε ποιός θα δακρύσει για μας τότε...

Σήμερα, 9 Μαΐου είναι η Γιορτή της μητέρας και τούτο δω το blog έχει πένθος...