Ψηλά το κεφάλι, η ζωή δεν είναι οι εξετάσεις!!!

Μερικές φορές κάθομαι και σκέφτομαι πόσο διαφορετικές είναι οι προτεραιότητες του καθενός μας και πόσο ο μικρόκοσμος που μας περιβάλλει, διογκώνεται, μεγαλώνει και καταπίνει οτιδήποτε κινείται έξω από τα άμεσα ενδιαφέροντά μας.



Να, για παράδειγμα, τώρα μόλις συνειδητοποίησα ότι από την Παρασκευή έχουν ξεκινήσει οι Πανελλήνιες εξετάσεις και ότι δεκάδες χιλιάδες νέοι, ο ανθός της Ελλάδας, περνάει το άγχος της ζωής του, σκυμμένος πάνω σ' ένα γραπτό που στα μάτια του φαντάζει σαν το Α και το Ω της ύπαρξής του.
Από χρόνια προορίζονταν για αυτή την στιγμή. Ατέλειωτες ώρες παιδείας (σχήμα λόγου...) και παραπαιδείας, ατέλειωτα φροντιστήρια και ιδιαίτερα, τεράστια μαύρα ποσά στις τσέπες των "προγυμναστών", προετοίμαζαν την πορεία για αυτή την στιγμή που στα μάτια των παιδιών αποκτάει διαστάσεις "Αποκάλυψης". Σαν αυτό που λένε οι αθλητικοί σχολιαστές: "Αγώνας δίχως αύριο"!!!


Γυρνάω το μυαλό μου χρόνια πίσω και θυμάμαι τα λυσάρια του Πατάκη, τους καθηγητές στο Λύκειο να αφήνουν υπονοούμενα στους γονείς μου, ότι ίσως θα πρόσφεραν περισσότερα στον γιόκα αν τους έρχονταν στο σπίτι για κανά ιδιαίτερο, τους φροντιστές στην Αγιά-Σοφιά να δίνουν συμβουλές για τις ημέρες των εξετάσεων (ελαφρύ φαγητό, πολύ ζάχαρη, αποχή από τον αυνανισμό -αλήθεια σας λέω, δεν κάνω πλάκα!!!).
Πάνω απ' όλα όμως θυμάμαι το φοβερό ΑΓΧΟΣ, θυμάμαι το όνειρο που είδα, όπου ένα φίδι έχει δαγκώσει τη μάνα μου κι αυτή πεσμένη με φωνάζει κοντά της και με τα στερνά λόγια της μου ψιθυρίζει στο αυτί έναν τύπο Χημείας, μη τυχόν και τον ξεχάσω, για τέτοια κουλά πράγματα μιλάω!!!


Τι έμεινε απ' όλα αυτά; Τίποτε, απλά πέρασα στο Πανεπιστήμιο...
Ούτε η ζωή μου έφτιαξε απ' αυτό, ούτε αυτουνού που επέλεξε άλλο δρόμο, χάλασε από την διαφορετική επιλογή του...
Τα σημαντικά πράγματα στη ζωή είναι αλλού και δυστυχώς είμαστε τελείως ανεκπαίδευτοι να ψάξουμε και να τα βρούμε. Κι ακόμη κι όταν τα βρίσκουμε, σπάνια αναγνωρίζουμε την αξία τους, συνήθως μας σκουντάνε κι εμείς αφήνουμε να μας περάσουν ξώφαλτσα...