Το αντίδωρο ενός εικονοκλάστη...

Ίσως ένα από τα μεγαλύτερα σφάλματά μου είναι ότι θεωρώ ότι το παρελθόν έχει περάσει και ότι το μέλλον είναι αβέβαιο. Προσπαθώ λοιπόν να ρυθμίσω τις σκέψεις μου στο παρόν, έτσι ώστε να μπορώ να διασφαλίσω ότι και αύριο, στο μέλλον δηλαδή, θα είμαι όσο γίνεται πιο κοντά σε αυτό που θα 'θελα...
Γιαυτό κιόλας, ποτέ μου δεν ένοιωσα κάποια ικανοποίηση, ξεφυλλίζοντας albums από άλλες περασμένες εποχές, ιδίως αν αποτύπωναν στιγμιότυπα με ανθρώπους που βρίσκονται στην τωρινή καθημερινότητά μου...
Αντίθετα με εξοργίζει να κοιτάζω φωτογραφίες που "αποθανατίζουν" ενσταντανέ από περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις, από επενδύσεις που φαλίρησαν, από καράβια που ξώκειλαν...
Και θεωρώ μέγιστη υποκρισία να βλέπω ζευγάρια να σκοτώνονται, να σφάζονται, να θέλει να δαγκώσει ο ένας την καρωτίδα του άλλου, αλλά να φυλάττουν σαν ιερά κειμήλια στο εικονοστάσι, τις κορνιζαρισμένες αποδείξεις των πρώτων τους ερώτων...
Και ναι, μου 'ρχεται να τις σκίσω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σκίζω το πρόσωπο που απεικονίζεται, αλλά την ανάμνηση που πληγώνει...
Κι αν αυτό με κάνει εικονοκλάστη, εσύ δεν χρειάζεται να είσαι εικονολάτρης... Αν εγώ είμαι υπερβολικός, εσύ δεν χρειάζεται να πιάσεις το άλλο άκρο... Αν εγώ σου απλώνω το χέρι στο παρόν, εσύ δεν χρειάζεται να αναζητάς σε τυπωμένο φωτογραφικό χαρτί το χέρι που σου άπλωνα σε άλλες εποχές, σε κάποια νιάτα...
Κι αν δεν δέχεσαι κανένα δώρο, τι να σου πω; Ας είν' καλά το γινάτι σου, δέξου τουλάχιστον σαν αντίδωρο την αλήθεια μου: Οι αγκαλιές στα παγκάκια σε virtual reality, δεν αναπληρώνουν την ερημιά που βιώνουμε στο παρόν μας...