Πόσο ακριβή είναι η ζωή;

Διάβαζα τις προάλλες σε μια εφημερίδα, για μια έρευνα που έγινε στη Θεσσαλονίκη, νομίζω από το ΤΕΙ Μαιευτικής, σχετικά με το πώς αντιμετωπίζουν οι νέοι την χρήση προφυλακτικού.
Έκπληκτος είδα ότι ενώ η συντριπτική πλειοψηφία, σχεδόν το 97%, γνώριζε για τους κινδύνους από τη μη χρήση, οι περισσότεροι από αυτούς, σχεδόν το 60%, δήλωσαν ότι δεν χρησιμοποιούν προφυλακτικά, επειδή είναι ακριβά!!!
Το διάβαζα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Θα μπορούσα να δεχτώ διάφορες δικαιολογίες που έχω ακούσει στη ζωή μου σαν πιο λογικές, όπως το ότι ντρέπομαι να το φορέσω εκείνη τη στιγμή, δεν θέλω ο άλλος να με δει να το βγάζω από την τσάντα μου για να μη με περάσει για "εύκολη" ή ότι μειώνει την ηδονή ή ότι είμαστε αυστηρά μονογαμικοί σα ζευγάρι ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο μπορεί να σκέφτεται ο καθένας.
Όλες αυτές τις δικαιολογίες να τις καταλάβω, δεν τις δέχομαι σώνει και καλά, αλλά να τις καταλάβω. Όμως δεν το χωράει ο νούς μου ότι κάποιος γνωρίζει τους κινδύνους και ρισκάρει μόνο και μόνο γιατί του πέφτει φτηνότερα έτσι!!!

(η αγκαλιά μεταδίδει αγάπη...το προφυλακτικό ασφάλεια!)

Λοιπόν, σε αυτά τα παιδιά (η έρευνα έγινε σε νέους 17-25 χρονών) αφιερώνω το παρακάτω κείμενο που διάβασα στον Messa-pios και γράφτηκε από μια κοπέλα φορέα του AIDS:

Με λένε Ζωή και είμαι τριάντα έξι ετών (36). Δώδεκα χρόνια στο κόσμο του Αids. Ναι γι’ αυτό θα σας μιλήσω .
Στα είκοσι τέσσερα(24), μαθαίνω από τον άνθρωπο που αγάπησα πολύ, πως έπρεπε να κάνω εξετάσεις για τον ιό του Αids.
Η απάντηση του, είχε έρθει μια μέρα μετά όταν του είχα πει πως ένιωθα έτοιμη να κάνω παιδιά μαζί του.
Ήξερε πως μου μετέδιδε ένα ολόκληρο χρόνο του ιό. Τα λόγια έβγαιναν μπερδεμένα από τα χείλη του.
Όλα όμως ήταν ψέματα . Όσα είχα ζήσει μαζί του ως τότε έγιναν στάχτη....

Είχα αρπάξει ολόκληρη φωτιά. Θυμάμαι ακόμα και τώρα τα μάτια του. Σαν αιμοβόρου ζώου, δεν έφτανε πως μου είχε πιει και μολύνει όλο το αίμα μου, ήθελε να με φορτώσει και ενοχές .

Δεν υπήρχε τίποτα μέσα του. Ένας πληρωμένος εκτελεστής είχε περισσότερα ίσως αισθήματα απ’ αυτόν που φαινόταν να το διασκεδάζει και να το κάνει δωρεάν .

Φαινόταν ατάραχος γιατί τόσο καιρό, έστηνε ανενόχλητος τη παγίδα του. Σε μια στιγμή όλα σκοτείνιασαν γύρω μου. Ναι μια στιγμή ήταν αρκετή, για να συνειδητοποιήσω από το βλέμμα του, πως με σκότωνε τόσο καιρό εν ψυχρώ.

Εύχομαι να μην έρθει κανείς στη θέση μου. Να μη νιώσει πόσο κτηνώδης, σκληρός, βάναυσος μπορεί να γίνει κάποιος. Εκείνα τα μαρτυρικά δευτερόλεπτα, αισθανόμουν πως κομμάτια από το σώμα και την καρδιά μου ξεκολλούσαν. Δεν θα μου άφηνε τίποτα όρθιο. Όμως έμεινα εκεί.

Σταθερή. Ακλόνητη. Ένας βράχος είχα γίνει ολόκληρη Τα δικά του μικροσκοπικά ασήμαντα κύματα δεν θα μου έκαναν τίποτα .

Εκείνη τη στιγμή ο Θεός που κοιμόταν σε μια γωνιά της ψυχής μου, είχε ξυπνήσει για να μου δώσει κουράγιο .

Γιατί αυτός ήταν χρόνια φορέας του HIV. Το ήξερε πριν συνδεθεί μαζί μου. Συνέχιζε να το κρατάει μυστικό όταν δημιουργήσαμε σχέση. Δεν μ’ ενημέρωσε ποτέ, για νά έχω επιλογή. Ποτέ !

Είχε έρθει όμως η ώρα που έπρεπε ν’ αντιμετωπίσω την καινούργια κατάσταση.

Αν έμενα στο μίσος και στην κακία που έδειξε αυτός, τότε θα δηλητηρίαζα το δικό μου κόσμο και των άλλων .

Φώναξα, ούρλιαξα για νύχτες όχι. Ένα όχι που μου έσκιζε τα σωθικά και γέμισε μ’ αίμα την ψυχή μου .

Όχι αυτός ο εκτελεστής δεν θα μ’ έκανε ίδιο με τα μούτρα του. Αυτός πέθανε για μένα κι ας τον είχα αγαπήσει. Κι ας του είχα δώσει το κορμί του με όλη μου τη λατρεία .

Τελείωσε, έσβησε, για πάντα μέσα από την καρδιά μου και τρία χρόνια μετά όταν είχε έρθει να με δει για τελευταία φορά, δυο μήνες πριν πεθάνει και σωματικά .

Δεν ένιωσα τίποτα. Αηδία, αδιαφορία, απέχθεια .

Στη διάρκεια της ζωής μου κατάλαβα πως κάποιες φορές η ίδια η αρρώστια είναι λιγότερη σκληρή και από τους ανθρώπους .

Κι άλλες φορές, πως υπάρχουν άνθρωποι που μοιάζουν μ’ άγγελοι.

Στις μακρόχρονες σχέσεις που δημιούργησα, ενημέρωνα τους συντρόφους μου για την κατάσταση της υγείας μου .

Δεν είναι εύκολο πιστέψτε με , να κάνεις σχέση με έναν άνθρωπο και να του ανακοινώνεις ένα τέτοιο νέο. Δέχτηκα πολλά χτυπήματα δεν σας το κρύβω. Άλλοι έφυγαν τρομοκρατημένοι.

Άλλοι νευρίασαν γιατί τους αποκάλυψα την αλήθεια κι εξαφανίστηκαν την ίδια στιγμή. Άλλοι σκέφτηκαν πως ποτέ δεν είχαν χρησιμοποιήσει στη ζωή τους προφυλακτικό. Άλλοι έτρεξαν να κάνουν εξετάσεις. Άλλοι έμειναν μαζί μου και μοιράστηκαν την αγκαλιά, το φιλί, τον έρωτα. Ήταν ελάχιστοι. Μετρημένοι στα δάκτυλα, αλλά αρκετοί για να με κάνουν να εξακολουθώ να αισθάνομαι άνθρωπος .