Μαύρη...

Επέστρεφα από την Μαύρη Ήπειρο, μετά από ένα οχταήμερο ξενοιασιάς και έκανα το λάθος να κοιτάξω έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου, την ώρα που έπαιρνε την στροφή για να έρθει σε ευθεία με τον διάδρομο προσγείωσης.
Η εικόνα που αντίκρυσα ήταν μια απέραντη μαύρη θάλασσα στάχτης και διάσπαρτα άσπρα οικοδομημένα νησάκια, περιτρυγυρισμένα από αποκαΐδια.
Φαινότανε ξεκάθαρα ότι όλες οι προσπάθειες ήτανε να μην μπει η φωτιά σε οικοδομημένες περιοχές. Από ψηλά έμοιαζε η φωτιά να έχει κάψει τα πάντα -ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΩ- τα πάντα και να είχε σταματήσει εκεί που ξεκίναγαν οι οικιστικές ζώνες, μετά ξανά μαυρίλα και μπύρμπερη, μέχρι την επόμενη κατάλευκη κοινότητα σπιτιών...
Στεναχωριόμουνα για τους Αθηναίους που θα ταξιδεύουν στο κατάμαυρο τοπίο, ώσπου έμαθα ότι ο Σουφλιάς εξάγγειλε νέους οδικούς άξονες για την Αττική, που θα είναι μάλιστα κατά πολύ μεγάλο μέρος υπόγειοι.

Η λύση είχε βρεθεί και το μυαλό μου ξαναγύρισε στην Κένυα, εκεί όπου η Φύση είχε διδάξει σε ένα πουλί πριν χιλιάδες χρόνια την ίδια λύση. Το πουλί ονομάζεται στρουθοκάμηλος και χώνει κι αυτό το κεφάλι του στην άμμο για να μην βλέπει τα ενοχλητικά.
Αυτή όμως σε αντίθεση με τον Σουφλιά κάνει ένα αυγό ...ΝΑ, μετά συγχωρήσεως, που το φτιάχνεις ομελέττα και χορταίνουνε τρεις νοματαίοι!!! Ο Σουφλιάς εκτός από ατάκες και τσιμέντο τι άλλο είπαμε ότι προσφέρει;