Έτσι θέλω κι εγώ...

Παρακολουθώντας το debate των δύο, σκέφτομαι τι καλά θα ήτανε αν έτσι γινόντουσαν οι τσακωμοί στα αντρόγυνα!!!
Θα μου έλεγε κάτι αυτή, θα της απαντούσα άλλα αντί άλλων εγώ, θα έλεγε τα δικά της αυτή, δεν θα μπορούσα να την διακόψω εγώ, θα έπρεπε να περιμένει να περάσουν 3 λεπτά μέχρι να τοποθετηθεί στην πρόκλησή μου αυτή και πάει λέγοντας... Για παράδειγμα:
- Θα ήθελα να ακούσω τι έχεις να πεις για την ώρα που γύρισες χτες το βράδυ. Σπίτι δεν έχεις, ανεπρόκοπε;
- Θα ήθελα να διαμαρτυρηθώ για το γεγονός ότι κοιτάς μόνο τον εαυτό σου και μένα με έχεις γραμμένο, κακομαθημένη...
- Είναι πραγματικά λυπηρό που δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα σου έδειχνα εγώ βλάκα...
- Έχουν εξαντληθεί πλέον οι αντοχές, με έχεις φάει με τις ιδιοτροπίες σου, μου έχεις ψήσει το ψάρι στα χείλη, νευρασθενικιά...
- Υπάρχει διάσταση λόγων και έργων, χάσου από μπροστά μου να μην σε βλέπω, που έτσι και σε αρχίσω δεν θα τελειώσω ούτε αύριο, κακομοίρη...
(Ακολουθεί παρέμβαση της συντονίστριας-πεθεράς που υπενθυμίζει ότι δεν μπορούμε να ξεπερνάμε τον χρόνο στις τοποθετήσεις μας)
- Είναι κοινή η παραδοχή ότι ο οικογενειακός προϋπολογισμός δεν έχει άλλες αντοχές. Θέλω να σηκωθείς και να φύγεις από το σπίτι μου, γ@μη...νε!!!
- Η οικογένειά μας δεν αντέχει άλλο τον ενδοτισμό σου στις εξωτερικές προκλήσεις, η υφαλοκρηπίδα σου βρίσκεται υπό διαρκή αμφισβήτηση, καργιόλα!!!
- Δεν υπάρχει οικολογική συνείδηση, τα παραγόμενα αέρια είναι πάνω από τα επιτρεπτά όρια και η υπερκατανάλωση φασολάδας δεν επαρκεί ως δικαιολογία, βρωμιάρη!!!
κτλπ.
κτλπ.
Και στο τέλος να δίναμε τα χέρια και να πηγαίναμε αγκαλιά στο κρεβάτι μας, κρυφογελώντας με τους γείτονες που θα μας άκουγαν και θα νόμιζαν ότι κάτι έχουμε να χωρίσουμε, ενώ στην πραγματικότητα παίζαμε ρόλους, μόνο και μόνο για να κρατάμε αυξημένο το ενδιαφέρον στο reality της ζωής μας...