Ξεκίνησε και το καθιερωμένο παζάρι στην Άρτα. Τα επίσημα εγκαίνια έγιναν το Σάββατο και όλοι οι επίσημοι ήταν εκεί, πρώτο τραπέζι πίστα στην εξέδρα. Τώρα κιόλας που έχουμε εκλογές, δεν θα μπορούσε να λείψει κανένας. Τόσοι άνθρωποι για να τους δούνε, τόσα χέρια για να σφιχτούνε, τόσα μυαλά για να ταϊστούνε με τάματα και φούμαρα...
Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι παλιά το παζάρι δεν ήταν εμποροπανήγυρις, όπως είναι τώρα, αλλά ζωοπανήγυρις. Εδώ έφερναν οι κτηνοτρόφοι άλογα, μουλάρια, γελάδια, γουρούνια, τραγιά, για να τα δούνε οι έμποροι, οι χασάπηδες, ο κόσμος και να τα διαλέξει.
Φαντάζομαι ότι και τότε κάπως έτσι θα παρατάσσονταν τα ζωντανά, όπως τώρα οι υποψήφιοι στην εξέδρα ...
Αναρτήσεις
.png)
.jpeg)
.png)
Οταν έγινα μάνα και κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου το μικρό μου πλασματάκι,τη στιγμή που άνοιξε τα ματάκια του και με κοίταξε με εκείνο το γεμάτο αθωότητα και συνάμα σιγουρο βλέμμα, ορκίστηκα πως μέχρι να κλείσω τα μάτια μου θα παλεύω για το δικό του καλύτερο αύριο.Και αυτή ήταν η αρχή για έναν αγώνα ζωής.Χαρές ,αγωνίες ,λύπες και ματά ο διαβήτης.Ολα τα άντεχα μα αυτό με ισοπέδωσε.Μέσα σε μια νύχτα κινδύνευα να χάσω το παιδι μου απο κετοξέωση.Το παιδί που του είχα ορκιστεί πως θα αγωνίζομαι για το καλύτερο αύριο του.Περάσαμε 3 εικοσιτετράωρα που δεν ξέραμε ουτε αν θα ζήσει ούτε τι έχει.Οι γιατροί μας έλεγαν πως αν τα καταφέρει και ζήσει θα μας πουν τι έχει.Θυμάμαι τον εαυτί μου να τρέχει σαν μανιακή έξω στο προαύλιο του νοσοκομείου και να τσιρίζει σαν τρελή. ΄΄ΠΑΡΕ ΜΕ ΤΩΡΑ ΕΜΕΝΑ ΘΕΕ ΜΟΥ,ΠΑΡΕ ΜΕ ΤΩΡΑ ,ΜΟΝΟ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΄΄.Και θέλησε ο Θεός και έζησε.Και ξεκινήσαμε τον αγώνα μας πάλι.Πέντε φορές τουλάχιστον την ημέρα ινσουλίνη και άπειρες μετρήσεισ στα μικρά του δαχτυλάκια.Δεν μπορώ ακόμη και σήμερα να ξεχάσω το προσωπάκι του που το γυρνούσε από την άλλη για να μη βλεπει τουλάχιστον την ένεση.Το κάνει ακόμη και σήμερα μετα από 4 χρόνια.Δεν μπορώ να συνηθίσω μες τίποτα τα δαχτυλάκια του που κάθε φορά που κάνει μπάνιο γίνονται σαν σουρωτήρια από τις τόσες τρύπες που έχουν.Δεν μπορώ να πάψω νανιώθω αυτό το σφίξιμο στο στομάχι κάθε φορά που τον τρυπάω.ΑΛΛΑ ΤΟΥ ΟΡΚΙΣΤΗΚΑ ΚΑΠΟΤΕ ΠΩΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΘΑ ΠΑΛΕΥΩ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ.Και παλεύουμε και κάποιες φορές πέφτουμε και πάλι ξανασηκωνόμαστε.Αλλες τόσες κλαίμε μαζί και άλλες χαιρόμαστε απλά αυτά που έχουμε μιας και ειναι τουλάχιστον αντιμετωπίσιμα .Κάποιες φορές όμως κάποια πράγματα δεν εξαρτώνται από εμάς.Η εταιρία NOVONORDISK σταματάει να εισάγει στην Ελλάδα τις ινσουλίνες της γιατί θεωρεί πως το τιμολόγιο που έχει οριστεί δεν την συμφέρει.Μας εκβιάζει λοιπόν με το γάντι.Μας λέει με τακτ ΄΄λυπούμεθα πολύ αλλά η τσέπη του καθενός μασς είναι σημαντικότερη από την υγεία των παιδιών σας ΄΄.Και η ελληνική κυβέρνηση λέει επίσης ΄΄λυπούμεθα πολύ αλλά η υποτιθέμενη κάθαρση και το καλό της πατρίδας έχει κόστος για κάποιους και επειδή εμείς έχουμε μάθει να τρώμε με χρυσά κουτάλια και δεν κόβεται εύκολα αυτό,αποφασίσαμε αφού δεν ειναι πλέον in ο Καιάδας ,να αφήσουμε τα παιδιά σας να πεθάνουν στα χέρια σας. ΄΄Ποιά κυβέρνηση και ποιά εταιρεία είναι αυτή που θα διαγράψουν το παιδί μου από τη λίστα τους ?Ποιός γονιός πιστεύουν πως θα το ανεχτεί αυτό?Οι καιροί που κανένας δεν μιλούσε πέρασαν.Τώρα πια όλοι έχουν κάτι να πουν.Εμείς σαν γονείς διαβητικών παιδιών αρχικά λέμε πως δεν θα επιτρέψουμε ποτέ και σε κανένα να μας βγαλει στο περιθώριο.Στη συνέχεια όλοι εσείς που κατέχετε θέσεις ισχύος και μας υποτιμάτε θα μας βρείτε μπροστά σας .ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφή