Νοιώθω μέσα μου νυχιές...

Το θυμάστε το τραγούδι που έλεγε,

Έδιωξα κι εγώ μια γάτα
που 'χε γαλανά τα μάτια,
σαν κοιμόμουνα τη νύχτα
μου 'χωνε βαθιά τα νύχια...

Ε, λοιπόν η δικιά μου μπορεί να μην τα είχε γαλανά τα μάτια, αλλά τα νυχάκια της τα ακόνιζε, να μη σας πω κιόλας ότι τα 'φτιαχνε "γαλλικό πεντικιούρ".
Ένα περίεργο πράγμα όμως, ενώ γρατσούναγε και δάγκωνε όπου με έβρισκε, πόνο μόνο στο μυαλό μου και στην καρδιά μου μπορούσε να καταφέρει. Το κορμί μου όσο και να σημαδευόταν, δεν ένοιωθε πόνο!!!
Η καταραμένη η αδρεναλίνη που "πόμπαρε" στις φλέβες μου, την ώρα που ξεχειλίζαμε κι αυτή κι εγώ, με έκανε άτρωτο και φούσκωνα και κόρωνα και προκαλούσα για περισσότερο...
Κι αυτή λυσσούσε και άφριζε και δάγκωνε πιο άγρια και τα νύχια της ξεπρόβαλλαν μέσα από τα βελούδινα πελματάκια της και όργωναν με βαθιές αυλακιές τα μπράτσα μου, το στήθος μου, την πλάτη μου...
Αλλά ο πόνος που θα με έκανε να πισωπατήσω και θα μας λύτρωνε, δεν ερχότανε...
Και το μόνο που μου έμενε ήταν ο πόνος στο μυαλό μου και στην καρδιά μου και κάποιες χαζοαναρτήσεις στο blog μου για να βγάλω το άχτι μου...