Τι να καταλάβουνε οι ξένοι;

Καλημέρα και χρόνια πολλά από τα ορεινά. Είπα ότι δεν θα γράψω, αλλά διάβασα κάτι που μου άρεσε στην Παρέμβαση και είπα να το μοιραστώ μαζί σας...
Διαβάστε:


Μες την αγραμματοσύνη μου, σκέφτομαι ότι οι Έλληνες μέσα στ' άλλα δύο πράγματα σημαντικά καταφέραμε.

Το πρώτο είναι να εφεύρουμε, να εισάγουμε και να χρησιμοποιήσουμε την λεγόμενη κριτική σκέψη.
Γεγονός που έφερε τα πάνω κάτω στον αρχαίο αλλά και στον σύγχρονο κόσμο.
Αυτό όχι απλά επηρέασε, όπως λένε, αλλά καθόρισε την σύγχρονη φιλοσοφία, αφού αυτή δεν αποτελεί παρά επαναδιατύπωση της αρχαίας ελληνικής προσαρμοσμένη (ελάχιστα) στις συνθήκες και τις ανάγκες της εποχής.

Το δεύτερο που καταφέραμε είναι να μετουσιώσουμε, να κάνουμε, το φόβο του θανάτου, οίστρο της ζωής. Αυτό δεν επηρέασε ούτε καθόρισε κανένα ευρωπαίο, καθ' ότι για να το βιώσεις, για να το ψυχανεμισθείς πρέπει να είσαι Έλληνας.

Γι' αυτό έβαλα κι αυτές τις φωτογραφίες εδώ.
Είναι από ένα πασχαλιάτικο έθιμο της Θεσπρωτίας, που θέλει τους συγγενείς να πηγαίνουν στους τάφους τον κεκοιμημένων με τα όργανα και να τους τραγουδούν.

Είναι εδώ που, η αρχαία ελληνική παράδοση συνταντά την Ορθοδοξία.
Οι ζωντανοί τραγουδούν εκεί που άλλοτε μοιρολογούσαν τους νεκρούς, ξορκίζουν το φόβο τους, τραγουδώντας.
Σκεπτόμενοι πως οι ψυχές των κεκοιμημένων ζουν στην πραγματική ζωή (μια φράση που λένε στο χωριό μου όταν αναφέρονται σε πεθαμένο λέει: "αφήστε τον αυτόν, κείνος είναι στην αλήθεια και μεις στα ψέμματα") και ακούν (εκτός απ' τις προσευχές) τα τραγούδια τους.
Έτσι παρηγορούνται για τους "φευγάτους", δικούς τους ανθρώπους αλλά παρηγορούν και τον ίδιο τον εαυτό τους.

Αφού βάδισαν με την Σαρακοστή και τη Μεγαλοβδομάδα το δύσκολο, ανηφορικό δρόμο προς την κορυφή (έτσι κι αλλιώς οι κατηφόρες δεν βγάζουν ποτέ σε κορυφές) βιώνουν τώρα την Ανάσταση.
Με τη σειρά τους, οι κεκοιμημένοι, θαμμένοι κατά την ανατολή, προσμένουν την ημέρα της Ανάστασης των σωμάτων. Ως τότε οι ψυχές τους, που ζουν, θα ευφραίνονται και θα δροσίζονται απ' τα μνημόσυνα, τα πρόσφορα, τα κόλλυβα και τα κλαρίνα.


Άϊντε τώρα να εξηγήσεις σ' έναν Γερμανό ή σ' έναν Δανό, όλα τούτα και να 'χεις την απαίτηση να σε καταλάβει.
Άϊντε να δει αυτές τις φωτογραφίες και να μην πει πως αυτοί χάζεψαν και πάνε πάνω από νεκρούς και τραγουδάνε.
Άϊντε τώρα να εξηγήσεις πως για μας δεν υπάρχουν νεκροί, αλλά κεκοιμημένοι.
Και το βράδυ μετά την Ανάσταση θα πάμε με το Άγιο Φως ν' ανάψουμε το καντηλάκι στο μνημούρι τους.

Γι' αυτό ρε παιδιά αυτές τις μέρες που ακούγονται και γράφονται διάφορα για μας τους Έλληνες ούτε νευριάζω, ούτε θυμώνω, ούτε οργίζομαι.
"Άστους" λέω μέσα μου, "τόσα ξέρουν τόσα λένε, τόσα καταλαβαίνουν, τόσα λένε".

ΚΕΝΤΡΙ: Παρόμοια έθιμα υπάρχουνε και σε άλλες περιοχές της Ηπείρου...
Θυμάμαι τα ξαδέρφια μου να παίρνουνε τους κλαριντζήδες από το καφενείο μετά την λειτουργία της Ζωοδόχου Πηγής, πριν ξεκινήσει το πανηγύρι και να πηγαίνουνε πάνω από το μνήμα του μπάρμπα μου, για να του παίξουνε το αγαπημένο του τραγούδι, αυτό που πάντα χόρευε πρώτος...