Πού το κεντρί σου;

Αύριο θα φύγω για λίγες μέρες να κάνω Πάσχα με τους "παππούδες" στο χωριό, σαν καλός μικροαστός που είμαι...
Δικαιούμαι κι εγώ "Μέρες Αργίας"

Έχω σύνδεση internet εκεί; Έχω...
Θα προσπαθήσω να μην γράψω; ΝΑΙ...
Θα τα καταφέρω; ΔΕΝ ΞΕΡΩ...



Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα' μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω οτι κείμαι.

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει
δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου
γονιός δεν θα 'ναι να μου πει "σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει"!

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.

Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φώς μου.

Τα Διάφανα Κρίνα έκαναν το 1996 αυτό το τραγούδι, το "Μέρες Αργίας" μελοποιώντας ποίημα του Διονύση Καψάλη...
Έχετε ακούσει πιο όμορφο θρησκευτικό αναρχικό ανθρώπινο ύμνο;
Για να μην ψάχνονται διάφοροι άσχετοι σε ονόματα από καφετέριες και μπαρ για να βρούνε πώς μου ήρθε και βάφτισα το blog "ΚΕΝΤΡΙ"!!!