Ήρθα κι απόψε στα μαγνητάκια σου...

Έχω έναν φίλο τον Στάθη, φοβερός τύπος και πλακατζής από τους λίγους. Καλή παρέα στο μεσημεριάτικο ούζο και όποτε τον χρειαστώ, πάντα εκεί, έτοιμος να μου κάνει το χατήρι ή την εξυπηρέτηση.
Έχει όμως κάτι μέρες που τον βλέπω συννεφιασμένο και σκεφτικό. Και το μισόκιλο το κατεβάζει πιο γρήγορα απ' ότι συνήθως και σε κάτι βαριά τραγούδια, του βγαίνει μέσα από το στήθος, βαρύς ο αναστεναγμός και συχνά-πυκνά το μάτι του θολώνει και κοιτάει την αράχνη στη γωνία στο ταβάνι, για να μην ανταμωθεί με τις ματιές μας.
Σήμερα πήρα το θάρρος και τον ρώτησα στα ίσια κι ο Στάθης μου είπε:
"Με τη γυναίκα μου δεν τα πάμε καλά, άσπρο αυτή, μαύρο εγώ, σαν τον σκύλο με την γάτα. Και κι αν τυχόν της αποδείξω ότι έχω δίκιο, θα μου το κρατάει μανιάτικο, γιατί θα το πάρει ότι την μειώνω...
Θα 'ταν εύκολο να μην την γουστάρω και να της πω ξεκουβάλα μας, μα έλα που κατά βάθος την πονάω και την θέλω και την βλέπω στον ύπνο μου, να είμαστε καλά οι δυό μας!!!
Έχει όμως εδώ και κάτι μέρες που ό,τι θέλει να μου πει, το γράφει σε χαρτάκια και το κολλάει στο ψυγείο με μαγνητάκια. Θέλω να κάνουμε αυτό, να κάνουμε εκείνο, να κάνουμε το άλλο...
Καταλάβατε ρε μάγκες, αυτή θέλει να μου ανοίξει κουβέντα για πράγματα που αυτή θέλει κι αντί να με κάτσει κάτω και να συννενοηθούμε, γράφει χαρτάκια κι εγώ αυτή την μούγκα και το στυλάκι δεν τα αντέχω...
Είπα να της πω καμιά ώρα να το βάλει στον κ*λο της, όχι το χαρτάκι, ολάκερο το ψυγείο, αλλά φοβάμαι μη τυχόν γίνει κρυόκ*λη και δεν το θέλω κι απ 'την άλλη τώρα με τις ζέστες, θέλω να πίνω κι ένα ποτήρι παγωμένη μπύρα, κατευθείαν απ' το ψυγείο, καταλάβατε μάγκες μου τι έχω πάθει;"
Κόκκαλο εμείς, μείναμε να τον κοιτάζουμε, χωρίς να ξέρουμε αν μας δουλεύει ή όχι. Αλλά το μάτι του ήταν θολερό και μάλλον ο Στάθης και τον καημό του, τον μετέτρεψε σε χιούμορ και σαρκασμό.

Για χάρη του φίλου, συγχωρείστε με που του άλλαξα το όνομα...