Η αλλοίωση της σάρκας…

Πολλά χρόνια πέρασαν και ο κουρνιαχτός καταλάγιασε, στα καλντερίμια του μυαλού μου δεν ηχούν πια οι οπλές του ατίθασου καθαρόαιμου, μόνο το σφύριγμα του φιδιού σιγακούεται, όποτε η νύχτα πέφτει και οι ήχοι από τις αδιέξοδες σκέψεις της ημέρας παύουν…
Τι συνέβη και αυτός ο πολύβουος, ζωντανός, γεμάτος υποσχέσεις κόσμος, μετατράπηκε σε «κρανίου τόπο»; Ποιος σταυρωμένος έσκισε το παραπέτασμα του ιερού στα δύο, αφήνοντας τα ράκη να σέρνονται κατάχαμα; Τίνος θέληση ήταν το βελούδινο άγγιγμα να μετατραπεί σε τραχύ, γρανιτένιο σφυροκόπημα;
Τα βράδια πετάγομαι ακριβώς στη μέση του ύπνου, που πια δεν είναι ο ξέγνοιαστος σύντροφος, αλλά ο θυμωμένος τιμωρός. Πριν καλά-καλά συνειδητοποιήσω ότι τα μάτια μένουν ανοιχτά, προσπαθώντας να συνηθίσουν το απόλυτο σκοτάδι του έρημου δωματίου, έχω ψευδαισθήσεις ότι τα όνειρα συνεχίζουνε. Πηδάνε μέσα από το όριο ενσυνείδητου-ασυνείδητου και προσπαθούνε να κυριεύσουν τον κόσμο των αισθήσεων, δημιουργώντας πλάνες και αυταπάτες. Διστάζω να τα αποδιώξω, είναι ένα αποκούμπι στις μυλόπετρες που με αλέθουνε καθημερινά, όμως μετά από λίγες ώρες και ενώ εγώ κείμαι αποκαμωμένος στον καναπέ που μετά βίας χωράει το διπλωμένο μου κορμί, τα πρώτα θαμπά φώτα του λυκαυγές τρυπώνουν μέσα από τις γρίλιες.
Οι πρώτοι ήχοι του πρωινού αρχίζουν να ακούγονται και να σκορπάνε τη σιγαλιά της νύχτας, τη σιγαλιά της μήτρας, που μέσα της σαν κουλουριασμένο έμβρυο άκουγα την 8η του Μπετόβεν, μύριζα τον ζεστό κόρφο, έπλαθα με το νου εικόνες που δεν είχα δει ποτέ…
Οι πρωινοί θόρυβοι σκληροί και πεζοί, τα φρένα του σκουπιδιάρικου που σταματάει δίπλα στον ξεχειλισμένο βρωμερό κάδο, οι στριγκλιές από τα λάστιχα του μεθυσμένου οδηγού, που κάθε πόρος του κορμιού του αναδύει την ξινή μυρωδιά του ουίσκι, οι ακατανόητες φράσεις που ανταλλάσουν οι λαθρομετανάστες, καθώς παίρνουν τον δρόμο για τη Γέφυρα, περιμένοντας ένα μεροκάματο, που συνήθως δεν έρχεται.
Και το ρολόι στον τοίχο της κουζίνας να κινεί ακατάπαυστα τους δείκτες, σε έναν αέναο φαύλο κύκλο, που δεν οδηγεί πουθενά…
Πλησιάζει η ώρα που πρέπει να σηκωθώ και να τεντώσω το κορμί μου, προσπαθώντας να ισιώσω τη σκεβρωμένη μου ραχοκοκαλιά. Να σηκωθώ και να τεντώσω τα αυτιά μου στους πρώτους σπιτικούς ήχους της μέρας. Ακόμη και το καζανάκι της τουαλέτας από το διπλανό διαμέρισμα, ακούγεται χαρμόσυνα σε σχέση με την εκκωφαντική σιωπή του σκοταδιού της νύχτας και των Ερινυών… Ο ήχος από το τσιτσίρισμα του μπρικιού πάνω στη φλόγα από το γκαζάκι, η προσμονή της μυρωδάτης ζεστασιάς της πρώτης ρουφηξιάς είναι το πρώτο βάλσαμο της μέρας που έρχεται, ίσως και το τελευταίο.
Μάλλον ό,τι άλλο γευτώ, θα είναι πιότερο φαρμάκι παρά φάρμακο…