Βλέπω!!!

Στις 15 Οκτωβρίου κάθε χρόνο, είναι η "Παγκόσμια Ημέρα του Λευκού Μπαστουνιού".
Καθιερώθηκε με στόχο τη διάδοση της μεγάλης σημασίας της χρήσης του και την ευαισθητοποίηση του κοινού στην προσπάθεια των ατόμων με προβλήματα όρασης για μια πιο ανεξάρτητη διαβίωση, αλλά και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που συναντούν στην καθημερινή μετακίνησή τους.
Η ιστορία του λευκού μπαστουνιού ξεκινά μετά τη λήξη του Α' Παγκόσμιου Πολέμου στην Αμερική, όπου αναπτύχθηκε ένα κίνημα αποκατάστασης και επανένταξης των ατόμων που τυφλώθηκαν από ατυχήματα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το κίνημα αυτό ξεκίνησε από τον οφθαλμίατρο Richard Hoover, ο οποίος πρωτοχρησιμοποίησε ένα μακρύ καλάμι για τη βοήθεια της κίνησης των τυφλών βετεράνων του πολέμου.
Το κείμενο που ακολουθεί το διάβασα εδώ...

Μην το προσπεράσετε, διαβάστε το, είναι πολύ καλό:

της @RozaDimi

"Τετάρτη βράδυ στο Σύνταγμα. Καθόμουν στα κεντρικά σκαλιά. Σκόνταψες στο λευκό μπαστούνι μου. Σου χαμογέλασα, μου ζήτησες συγνώμη και έκατσες με την παρέα σου μαζί μου. Με σύστησες στον Αλέξη, το φίλο σου δίπλα μου που...

έπαιζε κιθάρα. Μετά στη Σοφία πιο δίπλα, που σιγοτραγουδούσε. "Hey u, don't help them to bury the light. Don't give in without a fight..." Άνοιξες μια μπύρα.

-Με τι ασχολείσαι? Πως γεμίζεις την καθημερινότητά σου?

-Έχω τόσα πολλά ενδιαφέροντα και ανησυχίες, όπως και εσύ. Μπορεί να μη βλέπω, αλλά είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Δουλεύω, θυμώνω, παίζω, κάνω sex, χορεύω, μαγειρεύω, πηγαίνω σε εκδρομές, σε πορείες, σε πάρτυ!

Με ρώτησες για το μπαστούνι μου.

-Δεν κρατάω το μπαστούνι για να ξεχωρίζω ή για να ζητιανεύω, αλλά για να περπατάω με ασφάλεια.
-Και εγώ πως θα μπορούσα να σε βοηθήσω αν δω ότι το χρειάζεσαι?
-Μπορείς να με βοηθήσεις διακριτικά να ξεπεράσω τα εξωτερικά εμπόδια στο δρόμο μου και αν δεν ξέρεις τον τρόπο, ρώτα με να σου εξηγήσω. Περπάτα πάντα μπροστά μου και άσε με να κρατήσω εγώ το χέρι σου, όχι εσύ το δικό μου. Έτσι θα ξέρω πότε σταματάς, στρίβεις κτλ. Ειδοποίησε με όταν απομακρύνεσαι, διότι με φέρνει σε αμηχανία το να μιλάω μόνος μου! Όταν με οδηγείς να θυμάσαι ότι ξέρω την κατεύθυνσή μου και έχω δική μου βούληση. Αφού φτάσουμε στο σημείο που επιθυμώ, ενημέρωσε με για το που ακριβώς είμαστε, ώστε να συνεχίσω μόνος το δρόμο μου χωρίς να χάσω τον προσανατολισμό μου. Θυμήσου όταν ψάχνεις να παρκάρεις, ότι υπάρχουν Ειδικές Λωρίδες Όδευσης στους πεζόδρομους, ώστε να μην κόψεις την πορεία μου παρκάροντας εκεί.

Συζητήσαμε για τον τέλειο ήχο της χθεσινής συναυλίας του Μητροπάνου, την μπαλάρα που έπαιξε η ΑΕΚ την Κυριακή και τις αξέχαστες διακοπές σου πέρυσι στη Νάξο. Για τα τρελά σου όνειρα και για το πόσο σε θλίβει αυτός ο βίαιος και απάνθρωπος κόσμος. Μιλούσες με πάθος και αφέλεια, σαν ένα μικρό τρελό παιδί. Μου έμαθες το παιχνίδι με τα ποιήματα, ανακατεύοντας στίχους Καββαδία, Άλκη Αλκαίου, Λειβαδίτη.

-Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φως, πριν απ' τον Έρωτα, έρωτας....

-Επ, κλέβεις! Αυτό είναι Ελύτης!

Η κουβέντα κατέληξε σε χαβαλέ για τις ελεεινές δηλώσεις των πολιτικών, για την κατάσταση στην Παλαιστίνη και για όλα αυτά που γίνονται τον τελευταίο καιρο στον κόσμο. Με άκουγες με προσοχή και γελούσες με τα αστεία μου.

-Είσαι ψαγμένος τελικά εσύ! Που τα ξέρεις όλα αυτά?

-Ρε συ, χρησιμοποιώ υπολογιστή, ίντερνετ, βγαίνω στο δρόμο, μιλάω με τους ανθρώπους. Δε γουστάρω να κάθομαι σπίτι. Έχω όνειρα, άποψη και απορίες, με ενδιαφέρει τι παίζει γύρω μου. Ενημερώνομαι κάθε μέρα και διαβάζω πολύ.

-Διαβάζεις? Μα πώς?!
-Χρησιμοποιώ τη μέθοδο γραφής και ανάγνωσης Braille. Είναι ένα σύστημα κουκίδων, χαραγμένες σε ειδικό χαρτί. Ο συνδυασμός τους αποδίδει τα γράμματα, τα οποία αναγνωρίζω μέσω της αφής.
-Πως τα καταφέρνεις? Ακούγεται δύσκολο.
-Τίποτα δεν είναι δύσκολο Ρόζα... Δεν είμαι το παιδί θαύμα... Ότι έμαθα και ξέρω οφείλεται σε θέληση και σκληρή προσπάθεια, πράγμα που ισχύει για όλους μας εξάλλου.
Η συνέλευση κόντευε να τελειώσει. Παραπονέθηκες ότι κρυώνεις, σου έδωσα το φούτερ μου.

-Από πάνω μας περνάει ένα μπλε αερόστατο. Μπροστά μας απλώνεται η πλατεία. Δεξιά η Μεγάλη Βρετανία. Χιλιάδες πράσινα φωτάκια λέιζερ χτυπούν στον τοίχο! Αριστερά κάτω είναι η είσοδος του μετρό. Όπως καταλαβαίνεις από τη μυρωδιά, φάγαμε πολύ δακρυγόνο το μεσημέρι! Αλλά πολλοί είναι ακόμα εδώ, χαμογελούν και συζητούν. Ο Λουκάνικος παίζει λίγο πιο πέρα με μία πάνινη μπάλα! Ο ουρανός είναι πεντακάθαρος. Το φεγγάρι ψηλά ολοστρόγγυλο, τα λέει με ένα μικρό αστεράκι! Το διπλανό αστέρι είναι ο πατέρας μου. Μας προσέχει κ μας χαμογελά... Ωραίο σκηνικό, άλλη φάση! Μακάρι να μπορούσες να τα δεις όλα αυτά...

Κόμπλαρες. Με βιαστικές κινήσεις άνοιξες και άλλη μπύρα.

-Ρε συ, συγνώμη...

-Ξεκόλα ρε! Μη διστάζεις να πεις τις λέξεις τυφλός, βλέπω κτλ. Τις χρησιμοποιώ και εγώ. Ξέρω το πρόβλημά μου, ζω με αυτό και το αντιμετωπίζω! Βλέπω για μένα σημαίνει νιώθω, αγγίζω, ακούω, μυρίζω, καταλαβαίνω. Βλέπω με τα χέρια μου.

Χάιδεψα τα μαλλιά σου.

-Να, βλέπω τα μαλλιά σου. Μυρίζουν βανίλια, είναι μακριά και απαλά!

-Και κόκκινα!

Χαμογελάσαμε! Ο Αλέξης άρχισε ξανά να παίζει. Έγειρες στον ώμο μου και τραγουδήσαμε μαζί.

-Don't worry, about a thing, cause every little thing, is gonna be alright...

-Όταν με συνοδεύεις και μου κάνεις παρέα, βλέπω. Όταν με αντιμετωπίζεις απλά και με σεβασμό, βλέπω. Όταν μου περιγράφεις τι γίνεται γύρω μου, βλέπω. Όταν με κάνεις συνταξιδιώτη στη φαντασία σου...βλέπω...με τα δικά σου μάτια!!!"

Οι τυφλοί είναι και αυτοί απλοί καθημερινοί άνθρωποι. Έχουν όρεξη για διασκέδαση, για γνώση, για ζωή.
Μην τους περιφρονείς και μην τους μπερδεύεις όταν τους δεις στο δρόμο. Αν χρειάζεται κάποιος τυφλός τη βοήθειά σου, αν έχεις χρόνο και μπορείς, βοήθησε τον.
Μπορούν να κάνουν ό,τι και εσύ. Ζουν στον ίδιο τόπο με σένα, δεν επαιτούν, αλλά παλεύουν αξιοπρεπώς για τα δικαιώματά τους ως ελεύθεροι και ισότιμοι πολίτες. 
Αντιμετωπίζουν το πρόβλημά τους με προσπάθεια, ώστε να κινούνται με ασφάλεια, με άνεση και ανεξάρτητοι. Σε μια κοινωνία που σαπίζει μέρα με τη μέρα, ας χαρίσουμε όση ανθρωπιά και κουράγιο μας περισσεύει στους συνανθρώπους μας που το χρειάζονται.
Άλλωστε, βοηθώντας έναν τυφλό, δεν αποτελεί απλά μια καλή πράξη. Τον κάνεις να βλέπει... με τα δικά σου μάτια!