Οι επιστολές, η "ομερτά" και η δανειακή σύμβαση...

Από το Μαρικάκι

Φθηνά τη γλίτωσε χθες ο Τσίπρας. Όποιος είδε τον Βενιζέλο ν’ αφρίζει σαν λυσσασμένος σκύλος στο άκουσμα των λέξεων «ομερτά» και «συμμορία» σίγουρα πίστεψε ότι ο Τσίπρας κινδυνεύει να πάει από δάγκωμα αντιπροέδρου.
Επί της ουσίας όμως μήπως ο Τσίπρας έχασε μια ευκαιρία να κάνει τον Βενιζέλο να αφρίζει για το υπόλοιπο της ζωής του;
Γιατί προφανώς οι επιστολές Βενιζέλου και Παπανδρέου προς Λαγκάρντ δεν μας λένε και τίποτα καινούριο, πέρα από το ότι αποτυπώνουν την ξεφτίλα του πράγματος στην οποία η τρόικα τους επί τούτου τους υπέβαλλε.
Τι κι αν στις επιστολές δεν αναφέρεται ρητά η δέσμευση για την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων, όταν είναι γνωστό ότι η τρόικα πιέζει εδώ και μήνες για την γενίκευση των επιχειρησιακών συμβάσεων στο πλαίσιο της γενική κατεύθυνσης κατάρρευσης των μισθών και μετατροπής των εργαζομένων σε δούλους που θα στηρίξουν με τζάμπα εργασία τις γερμανικές «επενδύσεις»...
Όσο για το αν είναι συνένοχη η κυβέρνηση ή βασιλικότερη του βασιλέως είναι αστείο και να το συζητάμε. Έχει πια καμιά διαφορά; Στο κάτω κάτω τι περιμένεις από αυτούς τους οποίους έχεις αποκαλέσει "προδότες". Να έχουν "κόκκινες γραμμές"; Δυο φορές αστείο.

Αν υπάρχει «ομερτά» που καλύπτει με πέπλο σιωπής τις ενέργειες και τις συμφωνίες της κυβέρνησης αυτή αφορά πρώτα και κύρια τη δανειακή σύμβαση, το θεμελιώδες κείμενο της όλης ιστορίας που αλυσοδένει τη χώρα με την υπογραφή του Παπακωνσταντίνου.

Υποθέτουμε, εικάζουμε το μέγεθος του ξεπουλήματος στο οποίο έχουν βάλει την υπογραφή τους, από τα δεδομένα που παρουσιάζονται διαδοχικά τα δύο τελευταία χρόνια, αλλά δεν το ξέρουμε. Η κυβέρνηση έχει υπογράψει μια ιστορική συμφωνία που ακυρώνει την εθνική κυριαρχία και ισοπεδώνει την οικονομία και την κοινωνία και κανείς δεν ξέρει σε τι ακριβώς και με ποιους όρους έχει δεσμευτεί, κατά παράβαση ακόμη και του Διεθνούς Δικαίου.
Ο Βενιζέλος, κατέθεσε λοιπόν τις επιστολές στα πρακτικά. Και τώρα τι;