Το τραγούδι της Μαργιόλας

Σήκω, Μαριόλα μ', απ' τη γη κι από το μαύρο χώμα,
Μαριώ - Μαριόλα μου.
Κι από το μαύρο χώμα, ψυχή, καρδούλα μου.
Με τι χεράκια η μαύρη να σ'κωθώ, χεράκια ν' ακουμπήσω,
Μαριώ - Μαριόλα μου,
Χεράκια ν' ακουμπήσω, ψυχή, καρδούλα μου.
Κάμε τα νύχια σου τσαπιά, τις απαλάμες φτυάρια,
Μαριώ - Μαριόλα μου,
τις απαλάμες φτυάρια, ψυχή, καρδούλα μου.
Ρίξε το χώμα από μεριά, τις πέτρες 'πο την άλλη,
Μαριώ - Μαριόλα μου,
τις πέτρες 'πο την άλλη, ψυχή, καρδούλα μου.
Κι έβγα, Μαριόλα μ', να σε ιδώ,
Μαριώ - Μαριόλα μου,
κι άπλωσε το χεράκι σου και πιάσε το δικό μου.
Το μνήμα μ' εχορτάριασε κι έλα να βοτανίσεις,
Μαριώ - Μαριόλα μου,
κι έλα να βοτανίσεις, ψυχή, καρδούλα μου.
Να χύσεις μαύρα δάκρυα, ίσως και μ' αναστήσεις,
Μαριώ - Μαριόλα μου,
ίσως και μ' αναστήσεις, ψυχή, καρδούλα μου.

Παίζει το συγκρότημα του δικού μας, του Ηλία του Πλαστήρα και μοιρολογάει η Ευανθία Κώτση...
Το σπαρακτικότερο ίσως μοιρολόι...