Έφυγε ένας μεγάλος του ελληνικού πνεύματος...

Πέθανε χτες ο Ιάκωβος Καμπανέλλης σε ηλικία 89 χρονών και διαβασα εδώ μια πολύ όμορφη ανάρτηση.
Την αναδημοσιεύω χωρίς λόγια:

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης πήρε τελικά το τραίνο για την “υπόγεια διαδρομή”.
Μα καλά, κανένας τελικά δεν θα αποφύγει το ταξίδι αυτό; Ακόμα κι αυτός που βγήκε ζωντανός από την επίγεια κόλαση του Μαουτχάουζεν; Αυτός που γύρισε στην Ελλάδα, ενώ τόσες χιλιάδες άλλοι δεν γύρισαν; Αυτός που έζησε σχεδόν έναν αιώνα;
Ναι. Έτσι είναι η ανθρώπινη μοίρα.
Μήπως όμως δεν πρέπει να μεμψιμοιρούμε, αλλά να τον σκεφτούμε με αγάπη, θαυμασμό, και λίγο … ζήλια; Ναι, ζήλια, γιατί η ζωή “του χαρίστηκε” από τη θεά τύχη. Θα μπορούσε η Λάχεσις, η Άτροπος και η Κλωθώ να ήσαν πολύ πιο τσιγκούνες μαζί του.

- Βρέθηκε, όπως το διηγήθηκε κι ο ίδιος, από νεανική επιπολαιότητα μέσα στο στρατόπεδο του θανάτου, αλλά επέζησε και γύρισε σώος στην Ελλάδα.

- Χωρίς απολυτήριο γυμνασίου και χωρίς ειδικές σπουδές κατάφερε χάρις στην γόνιμη φαντασία του και την εμπνευσμένη πένα του να γράψει δεκάδες θεατρικά έργα (Η Αυλή των Θαυμάτων, Παραμύθι χωρίς Όνομα, Το μεγάλο μας τσίρκο, Ο εχθρός λαός, Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα, Ο μπαμπάς ο πόλεμος κ.α.) και μερικά ιδιαίτερα σενάρια για ταινίες (Στέλλα, Ο δράκος κ.α.).

- Έκανε πράγματα που του άρεσαν (μεγάλη υπόθεση αυτό στη ζωή…). Για παράδειγμα, θεωρούσε τυχερό τον εαυτό του που ήταν ο βασικός υπεύθυνος προσαρμογής των θεατρικών έργων για το ραδιόφωνο.

- Γνώρισε από κοντά και συνεργάστηκε με τον ανθό της ελληνικής διανόησης και τέχνης.

- Η αξία του έργου του αναγνωρίστηκε στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες όσο ακόμα ζούσε (σπάνια συμβαίνει).

- Παρά τις κακουχίες της νεαρής ηλικίας κατάφερε να φτάσει υγιής και πνευματικά άριστος σε μεγάλη ηλικία.

Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά θα μπορούσαν απλούστατα να μην είχαν γίνει ποτέ αν ένας παράφρων Ες-Ες είχε απλώς δείξει με το δάχτυλό αυτόν αντί για κάποιον άλλο στο δρόμο των κρεματορίων.