Για το καλό, μέρες πού 'ναι...

Εμένα δεν μ' αρέσει ο τζόγος, γιατί είμαι πολύ γκαντέμης αδερφάκι μου...
Όποτε έχω κάτσει σε τσόχα, έχω φύγει με τ' αυτιά κατεβασμένα, με έγδυσαν κανονικότατα.
Γιαυτό και χτες το βράδυ, όταν όλοι οι φίλοι μαζεύτηκαν να παίξουν κανά χαρτάκι, απ' αυτά τα φιλικά που στο τέλος καταστρέφουν φιλίες, απόφυγα να πάω, βρήκα κάτι δικαιολογίες για οικογενειακές γιορτές και ότι τάχα μου θέλω να νοιώσω την σπιτική θαλπωρή και τέτοια νιανια, που συνήθως τα λέμε για να αποφύγουμε κάτι.
Δεν το 'κανα επειδή είμαι εναντίον του τζόγου, δεν το 'κανα γιατί φοβόμουν ότι μαζί με το παιχνίδι θα χόντρυναν και οι πίκρες απ' τους χαμένους, το 'κανα γιατί πίστευα ότι εγώ θα ήμουν στους χαμένους...
Τέλος πάντων, μετά από τα σχετικά τηλεφωνήματα και τα γνωστά "άσ' τα σάπια, σε περιμένουμε" κτλπ, κι επειδή γενικότερα όπως θα 'χετε καταλάβει έιμαι της ιδεολογίας "τραβάτε με κι ας κλαίω", πήγα, έπαιξα και φυσικά έχασα πανηγυρικά και με τσ' υγείες μου...
Πήρα λοιπόν για χιλιοστί φορά την μεγάλη απόφαση να μην ξαναπιάσω τράπουλα στα χέρια μου, αλλά μου φαίνεται θα τον πατήσω τον όρκο μου...
Σήμερα το απόγευμα θα πάω σ' ένα φιλικό σπίτι για κόντρα στην πόκα. Με προκάλεσε Κρητικός φίλος, παντρεμένος στην Άρτα. Πέταξα απ' τη χαρά μου, ξέχασα και χασούρες και όρκους!!!
Και ξέρετε γιατί; Επειδή ξέρω κάτι που δεν το ξέρει ότι το ξέρω...
Τον έχει βαφτισμένο ο εθνικός μας γουρλής και φεύγοντας τα Χριστούγεννα απ' τα Χανιά για να κάνει Πρωτοχρονιά στην Άρτα, ο νουνός του τού ευχήθηκε "Στο καλό"!!!
Είναι για να χάνονται τέτοιες ευκαιρίες; Πρέπει να ρεφάρω τη χτεσινοβραδυνή μου χασούρα...