Περήφανα γηρατειά, τους λέγανε κάποτε...

Ήπια νωρίτερα ένα καφέ σε ένα συνοικιακό καφενείο, απ' αυτά που όταν βρέχει, ρίχνουν πριονίδι κάτω...
Εκεί λοιπόν μαζεύονται κυρίως συνταξιούχοι και παίζουνε κανά τάβλι ή κανά πινάκλ, αλλά κυρίως μιλάνε και "θάβουνε"...
Παρακολούθησα λοιπόν μια κουβέντα τους και θυμήθηκα ένα άρθρο που είχα διαβάσει (δεν θυμάμαι πού) πριν 2-3 μήνες και το είχα σώσει. Τα bold δικά μου:




ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕ ΠΟΛΥ ΠΙΚΡΑ ΚΑΙ ΟΡΓΗ

Μας υποσχεθήκατε καλύτερες μέρες, μας επιφυλάξατε τις χειρότερες μέρες Μας αφαιρέσατε το δικαίωμα της ανάσας των εορτών. Μας κατακρεουργείτε καθημερινά. Μας βυθίσατε στην απόγνωση και στη κατάθλιψη. Μας βάλατε στο τούνελ της ανέχειας και της δυστυχίας, από το οποίο είναι σίγουρο ότι πολλοί από εμάς, λόγω ηλικίας, δεν μπορούμε να προσδοκούμε την έξοδο.

Του Σταύρου Μπόκια, μέλους της Π.Ο.Π.Σ.

Πριν 10 μήνες η χώρα οδηγήθηκε πρόωρα σε εθνικές εκλογές. Η παγερή και άκομψη προειδοποίηση του απερχόμενου Πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, ότι θα πάγωνε μισθούς και συντάξεις σε περίπτωση επανεκλογής του, απογοήτευσε μισθωτούς και συνταξιούχους.
Η θέση του σημερινού Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου ότι θα έδινε αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό και ότι θα εφάρμοζε δικαιότερη φορολογική και εισοδηματική πολιτική, άφηνε ελπίδες στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους και στα λαϊκά στρώματα γενικότερα, ότι θα βελτίωναν κάπως ή έστω θα διατηρούσαν τον υποβαθμισμένο άλλωστε επίπεδο ζωής τους. Γι’ αυτό και το αποτέλεσμα στις εκλογές ήταν αυτό που όλοι γνωρίζουμε. (Διαφορά δέκα (10) μονάδων).
Κανένας τότε δε θα μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε. Αμέσως όμως μετά τις εκλογές άρχισε η προσπάθεια της μεθοδευμένης και τμηματικής αντιστροφής των προεκλογικών θέσεων και δεσμεύσεων. Μας είπαν αρχικά ότι οι καλύτερες μέρες δε θα ήταν και τόσο καλές λόγω ελλείμματος και χρέους. Λες και δεν το ήξεραν! Αμέσως μετά ότι απλά δε θα ήταν καλύτερες, αλλά ούτε και χειρότερες, αφού το βάρος της οικονομίας θα καλούνταν να το σηκώσουν οι «έχοντες και κατέχοντες».
Γρήγορα όμως ξεχάστηκαν «οι έχοντες και οι κατέχοντες» και άρχισαν τα βάρβαρα και ανελέητα μέτρα σε βάρος των μισθωτών και συνταξιούχων, σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Τα βάρη φορτώθηκαν και πάλι στα συνήθη υποζύγια. Και ήρθε ο ορυμαγδός των σκληρών, των άδικων, των αντισυνταγματικών, των εξοντωτικών οικονομικών μέτρων, που πάγωσαν κυριολεκτικά την κοινωνία.

Πάγωμα μισθών και συντάξεων για αόριστη διάρκεια. Περικοπή δώρων εορτών και διακοπών, περικοπή επιδομάτων, επιβολή ΛΑΦΚΑ και κανείς δεν ξέρει τι άλλο μας περιμένει.

Και όλα αυτά παράλληλα με την πρωτοφανή αύξηση άμεσων και έμμεσων φόρων και την αλματώδη άνοδο του πληθωρισμού, που οδήγησε τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα όλο και περισσότερο στα όρια ή και κάτω από τα όρια της φτώχιας.
Τα δώρα εορτών και αδείας (13η και 14η σύνταξη) ήταν κυριολεκτικά η ανάσα του συνταξιούχου. Αυτά περίμενε για να καλύψει κάποιες ανάγκες. Να βάλει με σχετική άνεση πετρέλαιο να ζεσταθεί, να αντικαταστήσει κάποια οικιακή συσκευή που χάλασε, να δώσει ένα χαρτζιλίκι στα εγγόνια του και στη γυναίκα του, όταν αυτή δεν έχει δικό της εισόδημα και αν περισσέψει κάτι, να αγοράσει κάποιο ρούχο για να κυκλοφορεί αξιοπρεπώς και να μην κρυώνει…
Αλήθεια, πέρα από την περιφρόνηση της συνταγματικής νομιμότητας και της κοινωνικής ηθικής, με τι καρδιά, με τι συναισθηματική στειρότητα και σκληρότητα αποφάσισαν οι κυβερνώντες την περικοπή των δώρων στις συντάξεις; Μπορούν άραγε να φανταστούν πώς θα ήταν η ζωή τους με το εισόδημα ενός συνταξιούχου και μάλιστα όπως το κατάντησαν μετά το πάγωμα και τις μεγάλες περικοπές;
Μετά ήρθε το ασφαλιστικό . Και εδώ ήρθαν τα πάνω-κάτω. Και εδώ πλήρης αντιστροφή των προεκλογικών, αλλά και των μετεκλογικών δεσμεύσεων. Όλα τα όχι έγιναν ναι. Περισσότερος χρόνος δουλειάς, μεγαλύτερες εισφορές αλλά μικρότερες συντάξεις. Και το χειρότερο, απειλή για κατάργηση των συντάξεων χηρείας και ορφάνιας. Αυτό είναι το Κράτος Πρόνοιας και Κοινωνικής Δικαιοσύνης της Σοσιαλιστικής Κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου!
Ο Πρωθυπουργός στα μηνύματά του προς το λαό παραδέχεται ότι τα μέτρα που παίρνει είναι άδικα. Και ο καθένας μας αναρωτιέται: Τότε γιατί τα παίρνει; Γιατί δεν τα κάνει δικαιότερα, όπως αρχικά υποσχέθηκε; Γιατί δε φορτώνει τα βάρη σε αυτούς που έχουν περίσσευμα; Γιατί δε φέρνει πίσω τα κλεμμένα; Γιατί δεν κόβει με μαχαίρι το φαγοπότι στους δημόσιους οργανισμούς, όπως π.χ. στην ΕΡΤ που ανανεώνονται συμβόλαια για εκπομπές με αμοιβές-πρόκληση; Γιατί επιτρέπει να προστατεύεται με περισσή φροντίδα το περιβάλλον της Βουλής; Γιατί ο κάθε βουλευτής έχει ακόμη στη διάθεσή του πέντε συνεργάτες υπαλλήλους, δύο αστυνομικούς, ξενοδοχείο, αυτοκίνητο, γραφείο και τόσες άλλες ατέλειες και διευκολύνσεις;

Κύριε Πρωθυπουργέ
Κύριοι της Κυβέρνησης
Κύριοι που ψηφίζετε τα μέτρα

Ασφαλώς είστε εκτός των προεκλογικών θέσεων. Αλλά αυτό είναι θέμα συνηθισμένης πολιτικής ασυνέπειας. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι είστε απόλυτα εκτός κυβερνητικής εντολής. Ο λαός δεν σας έδωσε την εντολή να κυβερνήσετε όπως κυβερνάτε. Τέτοια επιλογή, και μάλιστα ηπιότερης ίσως μορφής, είχε και συνειδητά την απέρριψε.
Στους δέκα μήνες που κυβερνάτε καταφέρατε να στραγγαλίσετε τα λαϊκά στρώματα, εφαρμόζοντας με υπερβολική επιμέλεια τις εντολές της κάθε Τρόικας και των κάθε λογής συμφερόντων. Παράλληλα για οικογενειακούς λόγους στήνετε εξεταστικές επιτροπές για τα σκάνδαλα, που όμως δεν βγάζουν συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
Ο λαός πάντως έστησε τη δική του επιτροπή και έχει ήδη εκδώσει την ετυμηγορία του, μοναδική και ομόφωνη. Σας έχει καταδικάσει στη συνείδησή του. Αλλάξτε τακτική. Πάρτε πίσω τα σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα. Γιατί σύντομα θα έχετε να αντιμετωπίσετε το χείμαρρο της λαϊκής οργής και αγανάκτησης με τις όποιες ακραίες πράξεις και το χειρότερο, όταν θα κυκλοφορείτε θα ατενίζετε όχι τα πρόσωπα των πολιτών, αλλά τις πλάτες τους.

ΚΕΝΤΡΙ: Ναι, ξέρω τι θα πείτε, αντιΠΑΣΟΚτζής ο πρόεδρος της ΠΟΠΣ και κομματάκι φιλοΝεοΔημοκράτης...
Δίκιο έχετε, κι εμένα έτσι μου φαίνεται...
Έχει όμως άδικο;
Κι αν ναι, σε ποιό σημείο διαφωνείτε;
Όχι γενικά, όχι με συμψηφισμούς, όχι τα ίδια ήταν κι οι προηγούμενοι, αφήστε τα αυτά που ξέρετε...
Αν αλήθεια πιστεύετε ότι όλοι είναι το ίδιο, τότε γιατί δεν τους μαυρίζετε όλους;
Γιατί διαλέγετε κάποιον από δαύτους και μετά γκρινιάζετε κι από πάνω;