Gastarbeiter στην Άρτα...

Γράφει ένας οικονομικός μετανάστης...




Κάποτε σε μια μακρινή χώρα που την έλεγαν Λαλέδα υπήρχε μια μικρή πόλη, η Τάρα.
Στην Τάρα οι κάτοικοι ζούσαν μια ήσυχη ζωή, όχι πλούσια, όχι φτωχή (όχι οι περισσότεροι τουλάχιστον). Οι κάτοικοι που κατοικούσαν κοντά στην Τάρα καλλιεργούσαν λωτούς. Οι λωτοί ήταν ένα πολύ νόστιμο φρούτο αλλά είχε μερικές παρενέργειες! Όποιος έτρωγε λωτούς ξεχνούσε εύκολα! Αμέσως! Οι Ταρινοί λάτρευαν τους λωτούς. Ήταν το «εθνικό» τους προϊόν.
Κάθε τέσσερα χρόνια διοργάνωναν μεγάλες εκδηλώσεις, τις «ΕΚΛΟΓΕΣ» και διασκέδαζαν για δυο τουλάχιστον μήνες πίνοντας, χορεύοντας και γλεντώντας χωρίς όρια! Όλοι είχαν καθήκον και δικαίωμα να λαμβάνουν μέρος στις γιορτές «ΕΚΛΟΓΕΣ».
Πέρασαν πολλά χρόνια ξεγνοιασιάς για τους Ταρινούς, μέχρι που παρουσιάστηκε ένας ξένος που άρχισε να μιλάει παράξενα. Αλλά δεν ήταν μόνο η ομιλία του παράξενη. Ήταν και η μορφή του. Ήταν ένας άνθρωπος τύπου «ΓΑΪΔΑΡΟΣ»! Αυτό οι Ταρινοί δε το είδαν με καλό μάτι! Αλλά ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ άρχισε να μιλάει, να φωνάζει γι’ αυτά που δεν του άρεσαν στην Τάρα και οι Ταρινοί τον πήραν με κακό μάτι!
Τότε ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ κλείστηκε στο σπίτι του για πέντε μέρες και πέντε νύχτες και όταν βγήκε πήγε στο καφενείο της γειτονιάς, ήπιε έναν καφέ, άφησε στον καφετζή 100 παλιές ελληνικές δραχμές και ένα σημείωμα…
«…θέλω να πεις αυτά τα λόγια στους Ταρινούς μόλις φύγω. Έχουν ακόμα ελπίδα. Αλλά οι μέρες περνούν, οι βδομάδες σώνονται…πρέπει να μάθουν γρήγορα…και επειδή ξέρω ότι στους Ταρινούς αρέσουν τα τραγούδια, τα λόγια μου τα ‘γραψα σε mp3 και σε mpeg (!) για να με καταλάβουν…να τους δείξεις αυτό:



Γιώργος Ψωμάς
Οικονομικός Μετανάστης στην Άρτα