Σικάγο γίναμε...

Δεν σας κρύβω ότι τους τελευταίους μήνες, παρακολουθώντας από τα τηλεοπτικά κανάλια τις "αγωνιώδεις" φωνές των τηλεδημοσιογράφων για την αυξανόμενη εγκληματικότητα, για την ελλιπή αστυνόμευση, για την ανάγκη να ξαναβγούν οι αστυνομικοί στους δρόμους, να αστυνομευθούν καλύτερα οι γειτονιές κλπ, ήμουν αρκετά καχύποπτος ως προς τις προθέσεις τους. Φανταζόμουν ότι απλώς εκτελούσαν εντολές των αφεντικών τους και αποτελούσαν μια ψηφίδα σε ένα γενικότερο σχέδιο που αποσκοπούσε στον έλεγχο ενός τρομαγμένου λαού, πρόθυμου να θυσιάσει κάποια από τα δικαιώματά του, με αντάλλαγμα το αίσθημα ασφάλειας.
Από την άλλη όμως σκεφτόμουν ότι οι "φωτεινοί εγκέφαλοι" που μας κυβερνάνε αποκλείεται να έχουν την ικανότητα να σχεδιάσουν, να συντονίσουν και να εκτελέσουν ένα τόσο περίπλοκο σχέδιο, που συμπεριλαμβάνει τόσους αστάθμητους παράγοντες. Ο λόγος απλός: Παραείναι άχρηστοι και ανίκανοι...
Όπως και να έχει όμως το θέμα, είτε πονηροί, είτε ανίκανοι, η ουσία της υπόθεσης είναι μία. Ο κόσμος φοβάται και αγανακτεί. Κοιτάζει γύρω του και βλέπει τις διαρρήξεις να πληθύνονται, τις απόπειρες βιασμών να γίνονται 6 η ώρα το απόγευμα σε κεντρικούς δρόμους της πόλης, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Άρτα να βασανίζεται άτυχος πατέρας και να βιάζεται κατ' εξακολούθηση μπροστά του η διανοητικά καθυστερημένη κόρη του. Και ταυτόχρονα, όταν πέφτει ο ίδιος θύμα αξιόποινης συμπεριφοράς και προσπαθεί να επικοινωνήσει με την Αστυνομία, ζητώντας προστασία, να έρχεται αντιμέτωπος με την ανεπάρκεια, με την ελλιπή στελέχωση, με την αδυναμία ουσιαστικής παρέμβασης. Βλέπει τους αστυνομικούς να είναι μόνο σε μπλόκα για να βεβαιώνουν τροχαίες παραβάσεις και αγανακτεί. Ακούει ότι ζευγάρι ηλικιωμένων βασανίστηκε και δολοφονήθηκε για 50 ευρώ και θυμώνει. Συζητάει στο καφενείο με γνωστούς και δηλώνει αποφασισμένος να "πάρει το νόμο στα χέρια του", για να υπερασπίσει την οικογένειά του.
Δεν ξέρω πραγματικά τι θα έκανα ο ίδιος, είναι εύκολο θεωρητικά να μιλάω για ευνομούμενες κοινωνίες, κοινωνική αξιοπρέπεια κλπ, αλλά τι θα έκανα αν κάποιος έβαζε ένα μαχαίρι στο λαιμό του παιδιού μου και μου έλεγε: τα λεφτά σου ή την ζωή του;
Εύχομαι πραγματικά να μην χρειαστεί ποτέ να δώσω απάντηση...