Εκπαιδεύοντας ...ρατσιστές

Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, έχουν κάνει τον κόσμο πολύ κουμπωμένο, πολύ μαζεμένο με τους ξένους, κυρίως με τους λαθρομετανάστες. Στα μάτια των περισσοτέρων, ο Αφγανός-Πακιστανός είναι ο βιαστής, ο Αλβανός είναι ο ληστής, ο Ρουμάνος ο διαρρήκτης, ο Γεωργιανός ο πληρωμένος δολοφόνος, ο Ουκρανός ο διακινητής γυναικών, ο Αφρικανός ο έμπορος ναρκωτικών και πάει λέγοντας. Έκαστος στο είδος του κι ο Λουμίδης στους καφέδες...

Ήμουν πάντα αντίθετος σε αυτή την ισοπέδωση, θεωρούσα τους δημοσιογράφους και τις υπερβολές τους σαν τους κύριους υπεύθυνους για την ανάπτυξη των φοβικών συνδρόμων της Ελληνικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που ας μην ξεχνάμε, όλο και κάποιον δικό της έχει μετανάστη στα ξένα.

Τον τελευταίο καιρό όμως, πιάνω και τον εαυτό μου να επιδεικνύει δείγματα κρυπτορατσισμού και αυτό με τρομάζει, γιατί συμβαίνει ασυνείδητα, αντανακλαστικά...

Κανένας δεν γεννιέται ρατσιστής, ακόμη και τα λευκά παιδάκια του απαρτχάϊντ στη Ν. Αφρική θα άπλωναν το χέρι σε ένα μαυράκι για να παίξουν, μέχρι που ο γονιός ή ο δάσκαλος θα το απαγόρευε ως ανεπίτρεπτο. Όπως κι εγώ, που όταν το παιδί μου πλησίασε έναν μικρό αθίγγανο, όρμησα να το απομακρύνω από το "γυφτάκι", διαδάσκοντάς του έτσι, ότι ο αθίγγανος είναι μιαρός, ίσως και επικίνδυνος, σίγουρα πάντως ον προς αποφυγή.

Ντρέπομαι για την κατάντια μου, δεν ψάχνω δικαιολογίες για τις φοβίες μου, ψάχνω τον τρόπο να εξαγνίσω την ψυχή μου, να δω αισιόδοξα τους γύρω μου και να αποκαταστήσω ξανά την σχέση μου με τους ανθρώπους.