Special Olympics σε μια special κοινωνία...

Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης

Η Ελλάδα των «πιο επιτυχημένων Ολυμπιακών» που δεν φείδεται «φιλοδοξιών», αυτή τη φορά αποφάσισε να οργανώσει τους «πιο επιτυχημένους Special Olympics».
Πραγματικά, θα ήταν άξιοι συγχαρητηρίων αν δεν είχαν μειώσει δραματικά - μέσα σε ένα χρόνο - τις δαπάνες για δεκάδες δομές υποστήριξης ΑμεΑ σε όλη τη χώρα.
Είναι η ίδια κυβέρνηση που πριν από ένα μήνα ανάγκασε 166 παιδιά από την Κρήτη με αναπηρίες και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες να έρθουν να δώσουν εξετάσεις στην Αθήνα, για να εξοικονομήσει χρήματα...
Θα άξιζαν το χειροκρότημα, αν είχαν βρεθεί 50 καταραμένα ευρώ να γεμίσει το ρεζερβουάρ σχολικού που μεταφέρει μαθητές στα σχολεία της Κρήτης.
Θα είχαν θέση στους αγώνες αν το υπουργείο δεν άφηνε ξεκρέμαστους - για μερικές δεκάδες ευρώ - αθλητές που κέρδισαν τη συμμετοχή τους στην παρολυμπιάδα του Λονδίνου, ή αν δεν απειλείτο το φετινό κατασκηνωτικό προγράμμα 3000 παιδιών με αναπηρία.
Αυτά αποτελούν μια μικρή μερίδα των όσων αντιμετωπίζουν καθημερινά συμπολίτες μας. Γι' αυτό όταν στην τελική πρόβα, που γίνεται με εθελοντές και όχι με τα φυσικά πρόσωπα, αναγγέλθηκε η "είσοδος του πρωθυπουργού" οι αποδοκιμασίες ήταν τέτοιες που ο πραγματικός Γιώργος Παπανδρέου δεν εμφανίστηκε τελικά στην κανονική τελετή έναρξης...

Κι από την άλλη μεριά, οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που δεν είχαν πρόβλημα να αγκαλιάσουν, είτε ως θεατές, είτε ως εθελοντές, το 2004 των δεκάδων εργατικών δυστυχημάτων, της σπατάλης δισεκατομμυρίων, της αστείρευτης ντόπας, της αστυνόμευσης και των παρακολουθήσεων, τώρα γκρινιάζουν κρυφά ή φανερά για το κόστος των Special Olympics, που δε προσεγγίζει ούτε στο απειροελάχιστο τις δαπάνες της «επταετίας» της Γιάννας. Νέες σπατάλες κι εδώ - διαφορετικού βεληνεκούς βέβαια - όχι όμως με τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά από τους πολίτες. Τώρα μετράμε - ξανάμετράμε, κόσμος και υπουργοί. Τότε μάλλον είχαμε θαμπωθεί από τις σιδερένιες κολώνες του Καλατράβα. Όπως οι κυβερνήσεις, έτσι και μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας αντιμετωπίζει στην καλύτερη περίπτωση με ελεήμονα διάθεση – αν όχι με πλήρη αδιαφορία, τόσο τις δυσκολίες των συνανθρώπων μας, όσο και την προσπάθεια που κατέβαλαν μερικοί εξ’ αυτών για να λάβουν μέρος σε πραγματικά αξιοπρεπείς αθλητικούς αγώνες.

Όμως, κάθε κοινωνία θέτει και αποδέχεται προτεραιότητες. Αυτή τη φορά δε νιώσαμε ψυχολογική ανάταση ως έθνος, μήτε περηφάνια· δε μας «άγγιξαν» φέτος τα περίφημα «ολυμπιακά ιδεώδη». Οι θερινοί Ολυμπιακοί αγώνες των «ημίθεων», εδώ και δεκαετίες επιμένουν να κρατούν μακριά τόσο την «Παραολυμπιάδα», όσο και τους Special αγώνες από το καλεντάρι τους, καθώς οι «αθάνατοι» έκριναν μη εμπορικό το θέαμα. Ως λογική συνέχεια λοιπόν ήρθε η «άγαρμπη» αντιμετώπιση των Special Olympics από μια χώρα που έχει μάθει να πλέει σε ρηχά νερά. Όσο για τα ΜΜΕ που αγκάλιασαν την τελετή έναρξης, δεν ασχολήθηκαν με την ανακοίνωση της ΕΣΑμεΑ - δεν αφιερώνουν δράμι τηλεοπτικού χρόνου, ένα μονόστηλο, για τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις των ΑμεΑ. Ό,τι μάθει κανείς τυχαία, μόνο αν έρθει να σε βρει η είδηση. Μια special μεταχείριση, για τους Special Olympics λοιπόν, από έναν special λαό…

ΚΕΝΤΡΙ: το διάβασα στο Ποντίκι και ξέρετε τι σκέφτηκα ο κακός;
Μπορεί στην πολιτική της Ελλάδας να ανακυκλώνονται Καρμανλήδες και Παπανδρέοι, αλλά στους Olympics, σπέσιαλ ή όχι, υπάρχει μία σταθερά, η Γιάννα!!!
Το 2004 ήταν η Αγγελοπούλου, σήμερα είναι η Δεσποτοπούλου!!!
Καρμικές συμπτώσεις...