Όταν φτάνει η ώρα που προτιμάμε ένα ψέμμα, από το να παραδεχτούμε ότι αυτά που έχουμε χάσει και δεν μπορούμε να αντέξουμε χωρίς την παρουσία τους, εμείς τα αφήσαμε να σβήσουνε, να ξεθωριάσουνε, να χαθούνε...
Τέρμα τα θαύματα, τα σινεμά κλειστά
Δεν υπάρχεις πια, δεν υπάρχεις…
Όλα τα φώτα σβήνω και κρύβομαι ξανά
Δεν υπάρχεις πια, δεν υπάρχεις…
Ψέματα, ψέματα, πες μου πως είναι ψέμα,
Ένα αστείο χαζό ένα όνειρο
Ψέματα, ψέματα, πες μου πως είναι ψέμα,
Ένα αστείο χαζό εγώ χωρίς εσένα,
Εγώ χωρίς εσένα
Μες στη βουή ξεχνιέμαι κι ο κόσμος προσπερνά.
Δε με ψάχνεις πια, δε με ψάχνεις.
Πάλι το τραύμα ξύνω κι ο πόνος με μεθά.
Δε με ψάχνεις πια, δε με ψάχνεις.
Ψέματα, ψέματα, πες μου πως είναι ψέμα,
Ένα αστείο χαζό ένα όνειρο
Ψέματα, ψέματα, πες μου πως είναι ψέμα,
Ένα αστείο χαζό εγώ χωρίς εσένα,
Εγώ χωρίς εσένα
Δε θέλω να θυμάμαι, δε θέλω να ξεχνάω
Δε σε έχω πια, δε σε έχω…
Την έξοδο κινδύνου δε βρίσκω πουθενά,
Δε σε έχω πια, δε σε έχω…
Αυτή είναι η δική μου συνεισφορά στην Πρωταπριλιά. Δεν έχω πια άλλα ψέμματα να πω, ούτε καν στον εαυτό μου...
Αναρτήσεις
Πριν από 10 ώρες
.jpg)
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το ΚΕΝΤΡΙ είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...
Όμως αν το σχόλιό σας είναι χυδαίο, μην σας κακοφανεί αν δεν δημοσιευτεί...