Προσοχή, ο άνθρωπος δαγκώνει!!!

Πήγαμε χθες το απόγευμα, Δευτέρα του Πάσχα, στο χωριό του πατέρα μου και επισκεφτήκαμε τη θεια μου τη Σόφω. Η θεία μένει μόνη της μετά τον χαμό του άντρα της, μαζί με την καημένη την κόρη της, της Ελπίδα. Γιατί λέω την ξαδέρφη μου καημένη, θα μου πείτε;
Να, η καημενούλα γεννήθηκε με νοητική υστέρηση και ο κοινωνικός περίγυρος, σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη παιδείας των γονιών της, την καταδίκασαν σε μια ζωή που τα όρια της είναι ο αυλότοιχος του σπιτιού στο χωριό.
Το αποτέλεσμα είναι να έχει αναπτυχθεί, κοτζάμ γυναίκα πια, σε μισό άνθρωπο και μισό αγρίμι, έρμαιο των ενστίκτων της και μάλλον επικίνδυνη για τον εαυτό της και για τους άλλους...
Στην χθεσινή επίσκεψη ένοιωσε μάλλον απειλούμενη από την περιέργεια του μικρού μου γιου που την περιεργαζότανε και αντέδρασε με τρόπο που κανένας μας δεν περίμενε, σαν ένα άγριο ζώο... Επιτέθηκε στον γιό μου και ο μικρός στην προσπάθειά του να ξεφύγει σκόνταψε σε μια πέτρα στην αυλή, έπεσε, χτύπησε στο πρόσωπο, άνοιξε η μύτη του, τον πήραν τα αίματα, γέμισε την μπλούζα του και το μπουφάν του αίματα...
Δεν χτύπησε σοβαρά, λίγα χαρτομάντηλα ήταν αρκετά για να σταματήσει το αίμα και μια αλλαξιά ρούχα -που η προνοητική η μάνα πάντα παίρνει μαζί της όταν βγαίνουμε στις εξοχές- τον έκανε πάλι σένιο και κύριο, όπως λέει κι ο ίδιος!!!
Όμως, του 'μεινε η τρομάρα και με το δίκιο του το παιδί και χθες τη νύχτα, ήρθς κρυφά-κρυφά και τρύπωσε στα σκεπάσματά μου, ποιός ξέρει τι να 'βλεπε στον ύπνο του...
Σα να μην έφτανε όμως αυτό που έγινε με τον μικρό μου, μόλις η Ελπίδα με είδε να πετάγομαι πάνω και να προσπαθώ να απομακρύνω το παιδί από αυτήν, στράφηκε προς εμένα, προσπαθώντας να με χτυπήσει με τα χέρια της. Έβαλα το χέρι μου μπροστά και το αποτέλεσμα το βλέπετε στην φωτογραφία...
Πραγματικά βρίσκομαι σε δύσκολη θέση, δεν ξέρω αν το πρέπον είναι να απευθυνθώ σε αρμόδιες υπηρεσίες ή αν θα πρέπει να πιέσω τους δικούς της, έστω και τώρα, να το κάνουν οι ίδιοι, πριν είναι πολύ αργά και συμβεί κανά κακό...
Και μετά, τα κοράκια των καναλιών θα λένε "η μικρή κοινωνία του χωριού ήξερε, αλλά το έκρυβε" και θα 'χουν και δίκιο τα κοράκια...
Πραγματικά δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω...