Πάει και το μοιρολόι της Παναγιάς...

Θυμάμαι παλιά, τέτοια μέρα χτυπούσαν τα παιδιά την πόρτα κι έλεγαν το "Σήμερα μαύρος ουρανός / σήμερα μαύρη μέρα". Ούτε σήμερα χτύπησε όμως η πόρτα μου, όπως ούτε το προηγούμενο Σάββατο κανένα παιδάκι δεν ήρθε για να πει τον Λάζαρο...
Σε κάποια συζήτηση που έγινε στο ασανσέρ με ένα παιδί από τον κάτω όροφο, που ήξερα ότι παλιότερα έλεγε κάλαντα, μου είπε ότι δεν τον αφήνουνε πιά οι δικοί του, επειδή "φοβούνται".
Και τότε σκέφτηκα ότι πραγματικά, σήμερα μαύρος ουρανός / σήμερα μαύρη μέρα...
Εκεί που παλιότερα ήμασταν ξέγνοιαστοι και σαν παιδιά, όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα και λόγω των διακοπών από το σχολείο, αντιλαμβανόμαστε τις δυό αυτές βδομάδες σαν γιορτή στην καρδιά της άνοιξης, φτάσαμε το στοιχείο του φόβου να έχει μπει στην καθημερινότητά μας...
Σήμερα μαύρος ουρανός,
σήμερα μαύρη μέρα,
σήμερα όλοι θλίβονται
και τα βουνά λυπούνται...