Το Υπερήφανο Ελληνόμετρο

Τριαντάφυλλος Καρατράντος

Είναι στιγμές που ό,τι και να διαβάσεις δεν θέλεις να το πιστέψεις, όσο και να ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι είναι έτσι, ειδικά όταν πρόκειται για τη χώρα σου.

Περίμενα την κριτική από την Επιτροπή του ΟΗΕ για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων, την περίμενα μην σας πω και πιο σκληρή για την Ελλάδα. Αυτό που δεν περίμενα ήταν η έκκληση που έκανε το Γαλλικό Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας στο Γάλλο Υπουργό Μετανάστευσης. Ναι, έκανε έκκληση για να ανασταλούν οι επαναπροωθήσεις αιτούντων άσυλο προς την Ελλάδα, εκφράζοντας ανησυχία για τη μεταχείριση τους στη χώρα μας αλλά και για την ίδια τη διαδικασία χορήγησης ασύλου, από την οποία πολύ πρόσφατα αποχώρησε η Επιτροπή του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

Το καταλάβαμε, δεν θέλουμε να τους κάνουμε Έλληνες. Δεν βγαίνουν στα μέτρα φαίνεται, τον Λουκά Χρηστίδη όμως γιατί δεν τον κάνουμε Έλληνα; Το ρεπορτάζ της Καθημερινής ήταν συγκλονιστικό.

Ο Χρηστίδης, 83 ετών σήμερα, πέρασε 28 χρόνια στις φυλακές της Αλβανίας ως κατάσκοπος της Ελλάδας. Όντως, η αλήθεια είναι, όπως το παραδέχεται άλλωστε και ο ίδιος, αυτή. Ο Χρηστίδης ανήκε στις μυστικές υπηρεσίες της Ελλάδας. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, η οικογένεια του δεν τον δέχτηκε και αυτός, ως πιστός υπηρέτης, στράφηκε στη μαμά-πατρίδα για να ζητήσει βοήθεια για να επιβιώσει. Φευ, οι μυστικές υπηρεσίες τον αγνόησαν και η πολιτεία αδιαφόρησε. Δεν του εξασφάλισαν ούτε μία μικρή σύνταξη, δεν του έδωσαν έστω μία τυπική οικονομική ενίσχυση, δεν τον δικαίωσαν καν ηθικά, πήρε μόνο μία τιμητική, καθυστερημένη και αυτή, διάκριση από το ΥΠΕΞ.

Μπορεί να βαρυγκωμά, να μην έχει τη δυνατότητα για να επιβιώσει, όμως δεν κλαίει για αυτά. Κλαίει γιατί του στερούν το δικαίωμα να είναι Έλληνας. Στο αίτημα του να του χορηγηθεί αστυνομική ταυτότητα που να βεβαιώνει ότι είναι Έλληνας, η απάντηση ήταν η έκδοση δελτίου ομογενούς. «Εγώ έγινα κατάσκοπος για να υπηρετήσω την Ελλάδα. Πριν κλείσω τα μάτια μου ας μου δώσουν ένα χαρτί που να λέει αυτό που αισθάνομαι και είμαι, Έλληνας δηλαδή», με αυτά τα λόγια σφραγίζει τα χείλη του και δακρύζει, δεν έχει κάτι άλλο να πει για την Ελλάδα που τον πληγώνει.

Κάπως έτσι, σαν τον Χρηστίδη έχουν νιώσει πολλοί Έλληνες που υπηρέτησαν τη μαμά-πατρίδα, Έλληνες που αγωνίστηκαν για την ελευθερία της. Είμαι σίγουρος ότι σαν τον Χρηστίδη θα ένιωσε τότε, στις απαρχές του νέου Ελληνικού κράτους, ένας μεγάλος και σεμνός αγωνιστής, ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο περίφημος Νικηταράς. Δεν τον πείραξε που πέθανε τυφλός και πεινασμένος, τον πείραξε που η Ελλάδα δεν αναγνώρισε τους αγώνες του.

Τελικά, το Ελληνόμετρο έχει περίεργες διαβαθμίσεις. Όταν αρνούνται την ιθαγένεια σε πρόσφυγες και μετανάστες δεύτερης γενιάς αγανακτούμε με την αναλγησία και τη ρατσιστική συμπεριφορά της κοινωνίας και της Πολιτείας μας. Όταν, όμως το αρνούνται στο Χρηστίδη, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κοιτάξουμε άλαλοι το περήφανο Ελληνόμετρο και να περιμένουμε την επόμενη φορά που οι μικροί εμποράκοι του πατριωτισμού και της Ελληνικότητας θα μιλήσουν για την περήφανη και ένδοξη φυλή των Ελλήνων που έχυσαν το αίμα τους για μία πατρίδα, για τους Έλληνες σαν τον Χρηστίδη.
από Sustainable Communities