Ασυγχώρητος, δεν το ξαναπαθαίνω!

Είπα το πρωί να πάω μια βόλτα στην Κόπραινα. Σχετική ησυχία, ουζάκι με μεζέ σουπιές στο τηγάνι, εκπληκτική θέα με το Μενίδι απέναντι και ξαφνικά, εκεί που καθόμουν και ρέμβαζα, να 5 καβαλάρηδες με τα άλογά τους να εμφανίζονται από το ράμμα που συνδέει Μενίδι με Κόπραινα (όσοι έχουν πάει, καταλαβαίνουν...).
Η εικόνα μαγευτική. Τα άλογα ορεξάτα να μπαίνουν μέχρι το κότσι στο νερό, σηκώνοντας αφρούς και τινάζοντας τις χαίτες, οι καβαλάρηδες στητοί στις σέλες να αστειεύονται και να απολαμβάνουν την καουμπόικη βόλτα τους και εγώ να ψαχουλεύω με αγωνία την τσάντα μου για να βρω την κάμερα. Σκ@τ@. Πουθενά η κάμερα, έφυγα από το σπίτι ξεχνώντας να την πάρω.
Και τώρα το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας δείξω τον Φάρο της Κόπραινας, που πίσω του στο χωμάτινο μονοπάτι χάθηκαν τα άλογα και που η επιγραφή γράφει ότι υπήρξε ο μοναδικός φάρος στην Ελλάδα που συνδεόταν με το φαρόσπιτο μέσω ενός εξωτερικού κλειστού διαδρόμου.