Με πήρε κι εμένα ο Χρήστος...

Και ξαφνικά, εκεί που είχα αράξει στη βεράντα και ετοιμαζόμουνα να θερμοπαρακαλέσω την γλυκιά μου γυναικούλα να μου φέρει κι άλλο ένα ουζάκι κι αν μπορεί να φτιάξει έναν περιποιημένο μεζέ, που τους φτιάχνει τόσο νόστιμους με τα γλυκά της χεράκια, η ομορφιά μου, το στεφάνι μου, η κολώνα μου, τ' ακούς βρε τι λέω για σένα; Και πάγο παρακαλώ...
Ξεχάστηκα, sorry, εκεί λοιπόν που καθόμουνα, ντριιιιιίν, το τηλέφωνο...
Το σηκώνω κι ακούω: "Γειά σας, είμαι ο Χρήστος Παπάζογλου"!!!
Ώπα, σκέφτηκα, ετοιμάζεται να μου προτείνει να μπω υποψήφιος και απαντάω "Γειά σας κύριε Χρήστο, τι κάνετε;"...
Απτόητη η φωνή, το 'χουν αυτό οι κασέτες, συνεχίζει να λέει το ποίημα "δεν είμαι επαγγελματίας της πολιτικής", "νέες θέσεις εργασίας", "σχέδιο πόλης", 'καθαριότητα", κάπου εκεί χάθηκα και απλά περίμενα να σταματήσει, μπας και στο τέλος του ηχογραφημένου μηνύματος πει κανά "αν επιθυμείτε θέση στον Δήμο για ψήφο, πατήστε 1, αν επιθυμείτε χρήματα για δήμο, πατήστε 2..."
Καλά, δεν το συζητάω, το "2" θα πάταγα αβλεπί, γιατί κάλλιο γαϊδουρόδενε κτλπ, αλλά τέλος πάντων, τζίφος η αναμονή, σκέτη απογοήτευση...
Στο μεταξύ είχε φέρει κι η γυναίκα μου το ούζο και με ρώτησε ποιός ήταν στο τηλέφωνο. Της είπα τι έγινε κι η καημένη η γυναίκα μου αναρωτήθηκε πώς και διάλεξε αυτό τον τρόπο ο Παπάζ να μιλήσει με τους ψηφοφόρους, ενώ οι υπόλοιποι δεν κάνουν το ίδιο...
"Βρε χαζούλα", της είπα, "οι υπόλοιποι συνδυασμοί έχουν υποψήφιους για να λένε τι καλοί κι ωραίοι είναι, αυτός που δεν έχει υποψήφιους τι άλλο μπορεί να κάνει;"!!!