Μανώλης Ρασούλης. Αυτός που αρνήθηκε την πρόσκληση της μεγάλης Μελίνας...

...γιατί δεν θεώρησε την Αθήνα άξια για πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Τον Ρασούλη τον ήξερα από τα τραγούδια του και από κάποιες συνεντεύξεις του κυρίως στην ΕΤ1 και σε κάποια περιοδικά. Τα Χριστούγεννα όμως μου χάρισαν ένα βιβλίο, το οποίο, όπως το έβγαλα από το περιτύλιγμα του βιβλιοπωλείου και το άφησα στο ράφι της βιβλιοθήκης, έτσι το άφησα. Μέχρι που χθες βράδυ το πήρα να του ρίξω μια ματιά...

Το βιβλίο έχει τίτλο "Η τελευταία ζωή του σύντροφου Παντελή Πουλιόπουλου" από τις εκδόσεις IANOS.
"Ροκ μυθιστόρημα" ονομάζει ο συγγραφέας το βιβλίο του, και είναι πράγματι μια ιστορία ενός ανθρώπου, του Παντελή Πουλιόπουλου, που με συναρπαστικό, μυθιστορηματικό τρόπο αποφασίζει να μας τον συστήσει ο Μανώλης Ρασούλης. Ένα σπάνιο ταλέντο πολυμάθειας και γλωσσών, που διαγράφεται από το κόμμα του και εκτελείται την περίοδο της Κατοχής.
Χωρισμένο σε δώδεκα κεφάλαια, ακροβατώντας με ροκ τρόπο ανάμεσα στην Αμερική, τη Ρωσία, τον Ψυχρό Πόλεμο, την Ελλάδα και το χάος του κόσμου, στήνει το σκηνικό της παρουσίασης του Παντελή Πουλιόπουλου, ο οποίος πρωταγωνιστεί και θυσιάζεται για ένα καλύτερο αύριο.
"..Παρότι αναπτύσσω ένα καθεστώς δημοκρατικού συγκεντρωτισμού µε τον ήρωά µου, δεν επεµβαίνω βίαια, προστακτικά, να του πω να σηκωθεί από κει για να µην κρυώσει κιόλας και βήχει µετά η εξέλιξη της υπόθεσης και χρειαστεί αντιβιοτικά, για να µην τον κάνω και σάντουιτς ανάµεσα σε µένα, το συγγραφέα του και την άλλη αλήθεια του µέσα στην οποία παραληρεί, τον Παντελή Πουλιόπουλο. Όµως, γιατί να µην παραληρεί. Όλα, όσα διάβασε γι’ αυτόν, µαρτυρούν ότι υπήρξε η πιο αγνή επαναστατική µορφή του επαναστατικού κινήµατος στην Ελλάδα, µε το περιεχόµενο µιας ζωής που θ’ άξιζε να τη µάθει όλος ο κόσµος. Υπήρξε, όµως, πώς υπάρχει σήµερα; Φέρνει τα ατέλειωτα αιτήµατα του σήµερα εδώ, έχει µελετήσει, έχει εξελιχθεί; Τι σηµασία έχει;"

Με τρόμαξε ο πρόλογος του βιβλίου, φοβήθηκα ότι είναι από εκείνα τα βιβλία που σε κάνουν να νιώσεις σα να βαρυστομάχιασες. Όμως, μόλις μπήκα στην πλοκή της ιστορίας, οι λέξεις άρχισαν να κυλάνε σαν δροσερό, γάργαρο νερό. Θα το πιώ γουλιά-γουλιά...