Η διαφορά πέρυσι και φέτος...

Η κυρίαρχη διαφορά των περσινών επεισοδίων με τα φετινά ήταν ότι πέρυσι χιλιάδες παιδιά ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας και τα έκαναν ρημαδιό επειδή το αίμα του δολοφονημένου Αλέξη ήταν ακόμη ζεστό στα πλακάκια του πεζόδρομου, επειδή στο πρόσωπό του αναγνώριζαν τον εαυτό τους και επειδή είναι φυσιολογικό για έναν έφηβο, τυφλωμένο από τον θυμό και την αγανάκτηση να τα σπάσει... Λάθος, αλλά φυσιολογικό.
Φέτος τα χιλιάδες παιδιά ξαναβγήκαν στους δρόμους στην επέτειο της δολοφονίας, αλλά η διαμαρτυρία τους ήταν ειρηνική. Τα επεισόδια τα έκαναν οι γνωστοί 200-300, που πλέον ανήκουν κι αυτοί στη βιομηχανία του θεάματος...
Τα ΜΜΕ πρέπει να κάνουν νούμερα, νοικιάζουν τα μπαλκόνια απέναντι από το Πολυτεχνείο και το Πανεπιστήμιο για 5000 ευρώ την μέρα και πρέπει να δείξουν πολεμικές σκηνές. Καλλιεργούν λοιπόν για μέρες ένα κλίμα βίας και την ώρα που σηκώνεται η αυλαία, όλοι οι συντελεστές είναι έτοιμοι να παίξουν τους ρόλους τους.
Αυτά τα 200-300 άτομα δεν αντιπροσωπεύουν τη νεολαία, όπως και οι αστυνομικοί που πυροβολούνε δεν αντιπροσωπεύουν την αστυνομία. Όμως είδηση είναι αυτό που κάνει αίσθηση και μαγνητίζει τον κόσμο μπροστά στην οθόνη κι αυτό το εκμεταλλεύονται ΟΛΟΙ...