Δι’ ευχών των “αγίων”…

Εκεί που τα ξύναμε μας προέκυψαν οι σπείρες…

Σπείρες αγίων στις φυλακές σε αγαστή συνεργασία με αγίους στην Ελληνική Αστυνομία και αγίους της πολιτικής καταβρόχθιζαν ό, τι μπορούσαν κι όποιον θα τους έμπαινε εμπόδιο.

Σπείρες που μόνο μαζεύουν λεφτά και σπέρνουν θάνατο σχεδόν στην ίδια λογική που έχουν οι “έλληνες τρομοκράτες”.

Αυτοί τη φορά κανείς δεν αμφισβήτησε τη χρησιμότητα των εξειδικευμένων μηχανημάτων παρακολούθησης των διωκτικών αρχών. Δεν μίλησε κανείς ευαίσθητος για τα προσωπικά δεδομένα και τις δημοκρατικές ελευθερίες. Εγώ τουλάχιστον δεν άκουσα.

Άκουσα και διάβασα για κάποιον Τρομπούκη. Θυμάμαι έναν εξαιρετικό κύριο Τρομπούκη με γιαούρτι στο Αγρίνιο. Άλλος τελικά ήταν αυτός… Τον άλλο δεν τον ήξερα, δεν τον είχα ακούσει. Τον ήξεραν, καλά μάλιστα, άλλοι και τον είχαν ακούσει και τον είχαν συναντήσει.

Ούτε και με εντυπωσίασε το γεγονός ότι βρέθηκε υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στο συνδυασμό της κας Μαρίας Σωτηρίου στην Αμφιλοχία. Το πρώτο μπουμπούκι ή το τελευταίο είναι που “φιλοξενείται” σε παρόμοιους χώρους;

Φυσιολογικό επίσης, θεώρησα να βγει κάποια στιγμή κάτι και για τον επιτέλους μέλος της Κυβέρνησης κ. Μάριο Σαλμά. Δηλαδή, μόνο από αίσθηση χρέους και προσφοράς βρέθηκε αυτός από μικρή ηλικία στην πολιτική; Ή μήπως τόσα χρόνια που δεν συμμετείχε στο κυβερνητικό σχήμα μας εκπροσωπούσε επάξια; Μην τρελαθούμε κιόλας. Διαρκώς απών ήταν. Ούτε ερωτήσεις έκανε, ούτε σε δημοτικά συμβούλια παρακάθονταν, …ούτε πουθενά. Τώρα τα θυμήθηκε κι αυτός όλα. Τον θυμήθηκαν όμως και οι πολιτικοί αντίπαλοι. Ναι, αυτοί που επίσης, από αίσθημα χρέους και προσφοράς βρέθηκαν στην πολιτική.

Παρακολουθώ τα πολιτικά δρώμενα στην Αιτωλοακαρνανία από δεκαετίες. Πάντα αναρωτιόμουν για το πολιτικό κριτήριο των συμπατριωτών μου. Θυμάμαι τις πρωτιές όσων τα κόμματά τους ήταν σε κυβερνητική τροχιά ή στην κυβέρνηση. Στράτος, Σταμάτης, Παπαδημητρίου, Δελημήτσος, Ροκόφυλλος, Κουρουμπλής, Μακρυπίδης, Βερελής, Σαλμάς, Μαγγίνας… Με τις προσδοκίες, κάθε φορά, της δυνατότητας πραγματοποίησης ρουσφετιών και τον αέρα της υπουργοποίησης ή της κυβερνητικής καρέκλας. Και μετά οι διαψεύσεις και …οι αποκαλύψεις.

Στη μάχη επικράτησης έναντι κάθε εσωκομματικού αντιπάλου χάθηκε η ουσία τελικά. Τι απέγινε η Αιτωλοακαρνανία αδέλφια; Τι απέγινε η Ελλάδα; Πόσο ακόμη θα κρατήσει ο εμφύλιος πόλεμος, πόσο;

Παραπολιτική, παραδημοσιογραφία, παραοικονομία.

Εξουσία, παραγοντιλίκι, συμφέροντα και κολλητιλίκια.

“Εκεί που έφτυνες τώρα γλύφεις”.

Και η Εκκλησία μέσα.

Και η Δικαιοσύνη μέσα.

Και τα Μ.Μ.Ε. με τα αφεντικά τους μέσα.

Και η Δημοκρατία στο απόσπασμα.

Και η προκοπή στα βάραθρα.

Ο Βερελής τους είχε παλιότερα όλους δεμένους και διορισμένους και τελικά τώρα …ηγείται της…κάθαρσης.

Οι Μαγγίνας, Καραγκούνης τα έχωναν στον Σταμάτη όταν ήταν Νομάρχης και τον είχαν εκτός λίστας. Ο Μοσχανδρέου τα έχωνε στον Λιβανό που του έφαγε …τη θέση στη Βουλή. Ο Σταμάτης τα έχωσε στον Σαλμά που έγινε Υφυπουργός. Ο Μοσχανδρέου τα έχωσε σε όλους εκτός Σταμάτη. Ο Λιβανός έκανε αγωγή στον Μοσχανδρέου. Δηλαδή; Για να έχουνε να α(πα)σχολούνται και δυστυχώς κι εσύ κι εγώ μαζί τους.

Η αλήθεια βέβαια, για άλλη μια φορά δεν θα λάμψει και κυρίως, δεν θα την μάθουμε ολόκληρη ποτέ. Ούτε για τις ποινικά κολάσιμες πράξεις, ούτε για τις υπόγειες σχέσεις και διαδρομές του καθενός. Αμφιβάλω δε, αν και η Δικαιοσύνη θα αποδώσει πραγματική Δικαιοσύνη.

Είναι μεγάλη πλέον η σαπίλα στην Ελλάδα. Είναι μεγάλη και παντού…με τις ευχές όλων μας.
από adopana