Ο Έλληνας του Καναδά.

Ο Νίκος Ράμμος είναι ένας blogger που ζει στον Καναδά, τραγουδιστής σε ελληνικό μαγαζί, που με επηρέασε πάρα πολύ σαν αναγνώστη και με έκανε να ενδιαφερθώ κι εγώ για το blogging. Οι περισσότεροι θα έχετε συναντήσει κάπου στην μπλογκόσφαιρα το Μπινελικοδρόμιό του.
Εγώ τον άνθρωπο δεν τον ξέρω, γι αυτό μην φανταστείτε ότι θέλω να του κάνω διαφήμιση, αλλά τον εκτιμώ βαθιά, γιατί δείχνει να αγαπάει και να υπηρετεί ό,τι κάνει. Του δίνω λοιπόν τον λόγο για ένα θέμα που φαντάζομαι ότι ενδιαφέρει πολλούς. Ελληνική ομογένεια.

"Να σας πω, τι βλέπω, δυόμιση χρόνια τώρα σχεδόν, να παρελαύνει μπροστά στα μάτια μου, από τις πίστες και τους δρόμους του Τορόντο καθημερινά.
Βλέπω κυρίους και καραγκιόζηδες να συνυπάρχουν αρμονικά. Βλέπω γαμπρούς και γυναικοπροστάτες, να κοιτάζει ο ένας τον άλλο με μισό μάτι. Βλέπω ξερόλες και ανίδεους, να παριστάνουν τους ειδήμονες, επί παντός επιστητού, αποφοίτους Βοϊδοσχολής Ιωαννίνων, και αγράμματους δικηγόρους, και που μόνο η αγορά του δήμου τους λείπει, να αγορεύουν πουλώντας ημιμάθεια κάθε μέρα.
Βλέπω μια νεολαία, που δεν έχει ιδέα τι σημαίνει Ελληνική διασκέδαση, στο μεγαλύτερο ποσοστό της. Η οποία αρέσκεται πολύ στο να δικαιολογείται συνεχώς, και να περηφανεύεται αστόχως για "Ελληνικότητες" που δεν κατάλαβα ποτέ, του στύλ "εγώ είμαι πιο Έλληνας απο σένα..", μα κάποια άλλη στιγμή, με την πρώτη ευκαιρία, θα σου πεί, "i am Canadian.." δείχνοντάς σου το Καναδέζικο διαβατήριο με άφθαστο καμάρι. Κατά τα άλλα, τα Ελληνικά τους είναι για κλάματα, και χρησιμοποιούν Αγγλικά παντού, ακόμη και στο σπίτι μεταξύ τους.
Θέλετε περισσότερα;
Πάμε λοιπόν, κι αν όχι ενδιαφέροντα για όλους, να τα πω έστω για εκείνους που θα ήθελαν να μάθουν πάνω κάτω, πού κυμαίνεται ο εδώ Ελληνισμός, και να τον γνωρίσουν λίγο περισσότερο, μέσα από τις δικές μου περιγραφές, και που θα προσπαθήσω να είμαι αντικειμενικός, και δίκαιος.
Είδα εδώ ανθρώπους, που έμειναν πιστοί νοσταλγοί της εποχής της γιαγιάς τους.
Αυτοί είναι τελειωμένη υπόθεση για μένα, δεν γυρίζει το ρολόι τους μπροστά πλέον. Αυτοί μείναν 60 χρόνια πίσω. Είναι εβδομήντα χρονών, και αφαιρώντας τα 60, διαπιστώνουμε όντως πως είναι σαν δεκάχρονα στο μυαλό. Εάν κάποιος κάτσει μισή ώρα να συζητήσει μαζί τους, και έχει κάπως.. όχι πολύ, κάπως, ανοιχτά μυαλά, θα φρίξει από τις πρασινάδες που θα ακούσει, και στο μέλλον θα φυλάγεται καλύτερα.
Το κακό όμως, δεν είναι εκεί. Είναι πως όλοι αυτοί μεγαλώνουν παιδιά, στα οποία μεταλαμπαδεύουν τα ...σβηστά τους φώτα, διδάσκοντάς τα, πώς να σκοντάφτουν κι αυτά στο μέλλον, πώς να βρούνε πλούσιο γαμπρό η νύφη, πώς να αποφεύγουν τα μπουζούκια -εμ βέβαια, τι θα πει ο κόσμος- να μη βγαίνουν για καφέ με άντρες αν δεν αρραβωνιαστούν πρώτα, να πάνε οπωσδήποτε στην εκκλησία ανελλιπώς, και να ρίχνουν κάθε φορά στον δίσκο χρήματα, αλλιώς θα πάνε στην κόλαση.
Κάθε νεοφερμένος Έλληνας, θεωρείται αυτόματα ύποπτος. Ή ήρθε να βρεί κάποια να "τυλίξει" και να βολευτεί, ή είναι "κυνηγημένος", τυχοδιώκτης και επικίνδυνος.
Οι γυναίκες έχουν έναν πρωταρχικό σκοπό. Να παντρευτούνε. Μόλις παντρευτούνε, τις πιάνει ο φεμινισμός τους και πουλάνε τρέλα, μέχρι να πλαντάξει ο άλλος και να πεί τέρμα.
Τότε ο σκοπός τους αλλάζει. Δίνουν αγώνα, να του πάρουν ότι έχει και δεν έχει, και με τους πανηλίθιους νόμους εδω, το καταφέρνουν οι 9 στις 10. Ολικό ξεγύμνωμα. Και άμα γουστάρει κι όλας η μανδάμ, τηλεφωνάει και στην αστυνομία, λέγοντας πως την απείλησε πως θα την σκοτώσει, η ότι την έδειρε (στο δήθεν όλα αυτά) και ο δύσμοιρος βρίσκεται άξαφνα φυλακή, και άντε να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας, και πως εκείνος έφαγε το ξύλο. Μόλις χωρίσουν, επόμενος σκοπός είναι να βρούν έναν Sugar Daddy. Έναν παππού δηλαδή, που να τις αποκαταστήσει οικονομικά, που πληρώνει τα πάντα, προσφέροντας τον εαυτό τους σαν πληρωμή.
Θα μου πείς, όλες έτσι είναι ρε Νικόλα;
Όχι βέβαια, μερικές είναι ανύπαντρες ακόμη...άντε και κάποιες να τις εξαιρέσω γιατί σίγουρα έχει και τις κυρίες όπου κι αν πάς, μα δεν αναφέρομαι τώρα σ' αυτές, μα στις "μή" κυρίες. Λυπηρό μεν, μα εδώ έχει παραγίνει το κακό. Αλλά, θα μου πείς, σάμπως στην Ελλάδα είναι καλύτερα; Δεν νομίζω..
Η νεολαία αποφεύγει την διασκέδαση στα "κακόφημα, επικίνδυνα και ελεεινά μπουζούκια".
Προτιμάει τα nobl Καναδέζικα clubs, όπου δεν τους βλέπει ο μπαμπάς ή ο θείος. Ναι, αλλά..χμ!
Η κοκαϊνη, τα εγκλήματα και γενικώς τα ναρκωτικά πάνε σύννεφο.. και αυτό όχι στα μπουζούκια, μα στα Καναδέζικα nobl clubs..
Αλκοολίκι, ποδόσφαιρο, ναρκωτικά, ζάρια, χαρτιά, ιππόδρομος, καζίνο, δύο και τρείς δουλειές για να πληρώσουν χρέη, ζωή δίχως διασκέδαση, απαγορεύσεις απο παντού, πρόστιμα, εκκλησίες και μεγάλοι σταυροί για επίδειξη, μα μέσα τους μαυρίλα και μισανθρωπιά, μαλωμένοι οι μισοί με τους άλλους μισούς, παπάδες επιχειρηματίες, εκκλησίες χορευτάδικα με διοργανώσεις φεστιβάλ τρείς την ώρα, σπίτια απο πεπιεσμένο χαρτόνι, υγρασία αφόρητη..
Να, κάτι τέτοια βλέπεις σε καθημερινή βάση.

Σίγουρα υπάρχουν και οι αξιόλογοι.
Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί πάντα,
και σώζεται η γενική εικόνα του Έλληνα απανταχού της γής
και του Ελληνισμού εν γένει.

Τελικά, δεν αισθάνομαι καθόλου περηφάνεια πλέον που είμαι Έλληνας.
Μα το Θεό σας μιλάω, μου 'φυγε τελείως.
Όσο ζούσα στην Ελλάδα, δεν έκανα σπουδαίες συγκρίσεις γιατί δεν ήξερα.
Μα, πάντα πίστευα πως, σίγουρα κάπου αλλού, θα είναι αλλιώς, θα είναι καλύτερα τα πράγματα.
Από τότε όμως που γύρισα βόλτα το μισό κόσμο, είδα καταστάσεις, ανθρώπους και πράγματα, που, με έκαναν να ξεπεράσω τα σαχλοταμπού και τις γελοίες ανακρίβειες, που μου βίδωναν στο μυαλό απο παιδάκι κάποιοι, και μάλιστα πολύ επιμελώς.
Επίλογος.
1. Ο Έλληνας κουβαλάει μέσα του, ακόμη και σήμερα, όπου κι αν πάει, την μιζέρια, τα κόμπλεξ, το ρουφιανιλίκι, τον φθόνο, την μνησικακία, το γλύψιμο και το ραγιαδιλίκι, απομεινάρια 400 χρόνων σκλαβιάς, και που πεισματικά, δεν λέει να αποβάλει.
2. Μαζί με τα ξερά όμως, ευτυχώς υπάρχουν και τα χλωρά. Είναι όλοι εκείνοι που όχι μόνο διέπρεψαν παντού όπου κι αν πήγαν, με το ήθος, τον χαρακτήρα, την εξυπνάδα και τον μόχθο τους, μα και που ακόμη φυλάνε Θερμοπύλες. Είναι αυτοί, που κάνουν τους ξένους να σέβονται ακόμη την Ελλάδα, και κάθε τι Ελληνικό.
Απορώ μονάχα, η Ελλάδα, τι κάνει γι αυτούς.. γιατί δεν τους ξέρει;
Δεν υπάρχει Έλληνας και Ελληνίδα, που να μην γνωρίζει την Πετρούλα Κωστίδου, ή την Ρούλα με τον Αλβανό της. Αυτούς όμως τους αφανείς Έλληνες της διασποράς, που έκαναν και κάνουν τόσα για την πατρίδα μας, που ούτε οι ταγμένοι πολιτικοί δεν έκαναν μέχρι τώρα, ποιός τους ξέρει; Για μένα ανήκουν στους ήρωες.
Η Αυστραλία αναγνώρισε την γενοκτονία των Ποντίων, κι αυτό, χάρη στους απόδημους εκεί Έλληνες, που έκαναν τόσο αγώνα,
ΑΛΛΑ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΟΧΙ!
Παριστάνουμε τις κουμπάρες βλέπεις.. δεν τολμάμε να αναγνωρίσουμε κάτι το τόσο φανερό, απο φόβο μη χαλάσουμε σχέσεις με τους δολοφόνους μας.
Αχάριστοι είμασταν από πάντα σαν λαός.. αχάριστοι σας λέω.."

Να είσαι πάντα καλά Νίκο, όπου κι αν βρίσκεσαι κάθε φορά...