Κάποτε τρώγαμε ήρεμα...

Αχ αυτός ο Παπακωνσταντίνου τι μας έκανε... Παλιότερα πηγαίναμε σε ένα ουζερί, πίναμε τα τσιπουράκια μας, τρώγαμε τα μεζεκλίκια μας, τραγουδάγαμε κανα ρεμπέτικο, όλα καλά, με καλή παρέα και διάθεση...
Πάνε όμως αυτά... Πήγαμε μετά τον αγιασμό, δίπλα από το Γεφύρι, στο μεζεδοπωλείο ενός φίλου, όπου έχω κάτσει αμέτρητες φορές και έχω κεραστεί άλλες τόσες. Κι αντί να ηρεμήσω, να χαλαρώσω, να περάσω καλά βρε αδερφέ, εμένα με έτρωγε το άγχος, στριφογυρνούσα στην καρέκλα μου κι ο κόμπος με έπνιγε στο λαιμό. Ανησυχούσα, κι αν δεν μου έφερνε απόδειξη τι θα έκανα; να του την ζητούσα, ξεφτίλα... Ναι, αλλά αν δεν έπιανα το αφορολόγητο όριο, τι θα έκανα;
Έτσι κι αλλιώς, όλοι φίλοι και γνωστοί είμαστε εδώ στην Άρτα, με τους περισσότερους μαγαζάτορες μιλάμε με τα μικρά μας ονόματα, πού θα πάει αυτή η δουλειά, εγώ θα μείνω έρμαιο της Εφορίας, λόγω των καλών μου δημόσιων σχέσεων;
Και να 'χω και την γυναίκα μου να με "βιδώνει" και να με λέει χέστη και δειλό, που δεν τολμάω να ζητήσω το δίκιο μου κι έρχεται ο πάσα εις και με πατάει στο λαιμό κι αν ήταν πραγματικοί σου φίλοι, δεν θα σκέφτονταν μόνο την πάρτη τους και αν θες να ξέρεις κι άλλο οικόπεδο αγόρασε ο "φίλος σου" κι άλλα τέτοια ωραία, που μόνο οι γυναίκες ξέρουν να λένε και να σου τρυπάνε τον εγκέφαλο...
Αφού να καταλάβετε, κάποια στιγμή μου ήρθε να την αρπάξω από το μαλλί και να την φουντάρω στον Άραχθο, να βρεί την γυναίκα του πρωτομάστορα...
Και ξαφνικά εκεί που δεν ήξερα τι να κάνω, σηκώθηκε η διπλανή παρέα και πήγε προς την κρεμάστρα να πάρει τα παλτά. Η απόδειξή της πάνω στο τραπέζι. Σαν το Νικοπολίδη εκτινάχτηκα και την άρπαξα, στραβοκοιτώντας έναν λιμοκοντόρο που μάλλον είχε την ίδια ιδέα και κατευθυνόταν προς την απόδειξή ΜΟΥ.
Ηρέμησα, ένα βάρος έφυγε από πάνω μου, φώναξα τον φίλο μαγαζάτορα και του είπα: "Φέρε μια γύρα ακόμη, πιάσε και για τον εαυτό σου ένα καθαρό κι έλα να τα πούμε..."
Και του χρόνου, αδέρφια!!!