Ο Καλαμάρης και το φιάσκο της Καθαρής Δευτέρας...

Προσοχή, Προσοχή, όσοι γονείς έχετε παιδιά που έχουν πάθος με τον Μπομπ Σφουγγαράκη, μην παίρνετε τα παιδιά σας σε ψαροταβέρνα, όπου σερβίρεται καλαμάρι...
Ναι ξέρω, πιστεύετε ότι παραήπια σήμερα και δεν ξέρω τι λέω και τι γράφω. Κι όμως, μόλις ο γιός μου αντίκρυσε το γεμιστό καλαμάρι, το αναγνώρισε και αφού έκανε πρώτα μια διερευνητική ερώτηση για να σιγουρευτεί, μετά ρώτησε: "και θα το φάμε;"
Τσίμπησα και με χαρά του απάντησα ότι "όχι μόνο θα το φάμε, αλλά είναι και νοστιμότατο"!!!
Τέρμα, από εκείνη την στιγμή η εκδρομή τέλειωσε με τον χειρότερο τρόπο. Δεν θέλω να σταθώ στις τσιρίδες και στα κλάματα που έμπηξε, δεν θέλω να κολλήσω στο ότι όλη η ψαροταβέρνα είχε γυρίσει και κοιτούσε έναν πεντάχρονο να χτυπιέται σαν την Συνοδινού στην Επίδαυρο, ότι το Καλαμάρι είναι φίλος του...
Αυτό που μου έμεινε είναι ότι με χτυπούσε με λύσσα κραυγάζοντας "να πεθάνεις, να πεθάνεις, να σε φάνε οι άλλοι"...
Χωρίς να θέλω να πολυλογήσω, όλες οι προσπάθειες να ξεχαστεί πήγαν στράφι, όπου αλλού και να τον πήγα, με όποιον τρόπο κι αν προσπάθησα να τον δωροδοκήσω, απέτυχα, η μέρα είχε ήδη χαλάσει, δεν ήθελε να αφήσει την αγκαλιά της μάνας του και με κοιτούσε λες και του είχα κάνει το χειρότερο κακό...
Έτσι, μετά από κάμποσες χαμένες ανούσιες ώρες, γυρίσαμε στην Άρτα, μέσα στα δάκρυα και στα αναφιλητά και τώρα που σας γράφω, η μάνα του προσπαθεί να τον ηρεμήσει και να τον κοιμήσει...
Να θυμηθώ να εξαφανίσω πριν ξυπνήσει, όλα τα DVD με ζωάκια και λοιπά δυνητικά φαγώσιμα. Εξαιρείται ο Ποπάϋ, έτσι κι αλλιώς το σπανάκι με αναγουλιάζει...