Ο Τρελογιώργης!!!

Εκείνο το καλοκαίρι, η χώρα είχε μετατρα­πεί σε έναν απέραντο βάλτο, γεμάτο μυστικά (και ψέματα). Η χειρότερη εκδοχή του επα­ναλαμβανόμενου ελληνικού παραμυθιού χω­ρίς όνομα διαδραματιζόταν με ήρωες ψευτοβουλγαροκτόνους που τάχα αγωνιούσαν για την πατρίδα...
Κι αν η Πηνελόπη Δέλτα δεν εί­χε τερματίσει τη ζωή της την ώρα που έμπαι­ναν οι Γερμανοί στην Αθήνα, το 1941, θα είχε προβεί πιθανότατα στο ίδιο απονενοημένο, διαβάζοντας το Μνημόνιο 2, το Μεσοπρόθε­σμο 1 ή ακούγοντας τους τρυφερούς τίτλους των έργων της να εξαπολύονται ως επικοινω­νιακοί μύδροι εντός του πολυμουντζωθέντος Κοινοβουλίου...
Αυτό βέβαια δεν θα αποτε­λούσε δα και καμιά φοβερή απώλεια. Ο Παύ­λος Γερουλάνος καταλαβαίνει μόνο από Πενέλοπε Κρουζ και πάνω...

Ο Τρελογιώργης έγλειφε ένα χωνάκι εξου­σίας σε απόσταση αναπνοής από το βουτυρένιο πρόσωπο του φίλου του τού Μπένι, που σαν υπνωτισμένος ακολουθούσε τη μυ­ρωδιά της σοκολάτας κι αλληθώριζε συγκε­ντρώνοντας περιπαθώς το βλέμμα του στο σαγρέ του κωνικού κοινωνικού μπισκότου... Όχι, δεν είχε σκοπό να φάει στ' αλήθεια το παγωτό ο Τρελογιώργης, ο μικρός ζαχαρέ­νιος εκβιαστής με το φραγγελικό πρόσωπο. Τέσσερα - πέντε επιφανειακά περάσματα θα έκανε μονάχα με τη γλώσσα στην κορυφή της δροσερής κρέμας, όσο ακριβώς χρειαζό­ταν δηλαδή για να φοβηθεί ο κολλητός του ότι τη χάνει την ευκαιρία για ένα ακόμα επι­δόρπιο στη ζούλα... και να προβεί σε δήλω­σης υποταγής. (Όλη η παρέα το γνώριζε πως ο Μπένι, για ένα χωνάκι, μέχρι και υπουργείο Οικονομικών το 2011 θα δεχόταν να αναλά­βει). Ύστερα θα του παρέδιδε το θερμιδούχο γλύκισμα (λέγοντας: «έλα, πάρ' το..., το αξί­ζεις...») μαζί με μια γερή δόση μικροοργα­νισμών από τη στοματική του κοιλότητα και κάμποσο DNA του Πολ Τόμσεν. Ως γνωστόν, ο Τρελογιώργης απέφευγε συστηματικά να γλείφει ό,τι πάχαινε, και υπεραναπλήρωνε αντιστρόφως το κενό αυτό γλείφοντας ό,τι αδυνάτιζε εαυτόν και αλλήλους. Την τρόικα π.χ. Το στόμα του ήταν ως εκ τούτου φυτώ­ριο ξενιστών και το ψιλογλειμμένο χωνάκι, εν προκειμένω, αποτελούσε απαράμιλλο τύπο εμβολίου (συν-ένεση). Τροφοδοτώντας κάθε τόσο τον οργανισμό του Μπένι με αλλότρια μικρόβια, τον είχε κάνει σαν τα μούτρα του. Κι ας ήταν τα μούτρα του τόσο διαφορετικά από τα μούτρα του κολλητού του.

Ένεκα ο σοσιαλισμός... ο Τρελογιώργης αγαπούσε να μοιράζεται με τους γύρω του ό,τι είχε. Και στην τρέχουσα φάση είχε κυρί­ως ευθύνες. Γι' αυτό και είχε πάψει πια να ξη­μεροβραδιάζεται επινοώντας νέες σκανδαλι­ές και, αντιθέτως, ανήγαγε σε επιστήμη την ανεύρεση μορφών συναίνεσης για τις γνω­στές, κατευθυνόμενες, old time classic σκαν­δαλιές. Στην προσπάθειά του αυτή, είχε κατά καιρούς επιστρατεύσει:

Α) Το επαγγελματικό ψέμα. Αυτό που λέ­γεται για δουλειά και όχι για αναψυχή. Για αναψυχή έλεγε τα ψέματα ο Πινόκιο και του μεγάλωνε η μύτη. Ο Τρελογιώργης έλεγε τα ψέματα στο πλαίσιο της εργασίας του και δεν του μεγάλωνε ακριβώς η μύτη, αλλά... ετέρα αιχμηρή απόληξη. Με αυτήν κατάφερνε να κάνει στα παιδιά που τον ακολουθούσαν αυ­τό που τους είχε αρχικά ψευδώς διαβεβαιώ­σει ότι δεν θα τους έκανε.

Β) Τον ενθουσιασμό και την ιδεολογικοποίηση. Όπως κάθε αλεπού που έχει κόψει την ουρά της, ο Τρελογιώργης προσπαθούσε να περάσει στα παιδιά της συμμορίας του το οι­κουμενικό όραμα της κολοβοσύνης. Πολλοί ηγέτες άλλωστε στο παρελθόν επιχείρησαν να κάνουν τις παθογένειές τους ιδεολογία. Με γνωστά και άγνωστα καταστροφικά απο­τελέσματα.

Γ) Την ειλικρίνεια μεταξύ κατεργαραίων. Υπήρχαν στην παρέα κι άλλοι Τρελογιώργηδες, με τους οποίους συναινούσαν χέρι - χέ­ρι. Τόσο αναγνωρίσιμοι ήταν μεταξύ τους, ώστε άλλαζαν, άμα λάχει, και πολυκατοικία, προκειμένου να αλητογραφηθούν στην ίδια συμμορία.

Δ) Την αγάπη με πείσματα που έχει νοστιμάδα... Όλοι όσοι έχουν το ίδιο πρώτο συν­θετικό (Τρελαντώνης, Τρελογιώργης κ.λπ.) δύνανται να κάνουνε χωριό, ακόμα κι αν επι­δίδονται κάθε τόσο σε προ-συναινετικά νά­ζια. Συνήθως, ο ένας τη λέει στον άλλο, αλλά κατά βάθος νίβουν από κοινού το ανύπαρκτο πρόσωπο της χώρας προς τα έξω. Τυχόν δια­βαθμίσεις έχουν να κάνουν με τα πεπραγμέ­να τους και όχι με τη συγγένειά τους με συγ­γραφείς - δημιουργούς...

Ε) Τη βέρα φοβέρα... Πιάνει και στους άγι­ους, πιάνει και στους ναυάγιους... Όπου δεν πίπτει εκούσια συναίνεση, πίπτει ακούσια συνεύρεση, με συνηθέστερη στάση τη στάση πληρωμών.

Μ' αυτούς και με άλλους τρόπους, ο Τρελο­γιώργης μάζευε στη γειτονιά του συνενέκους κατά συρροή.

Μόνο που σε μια άλλη γειτονιά, στην πα­ραπάνω ρούγα και στην παραπέρα πλατεία, η ύποπτη δράση προκαλούσε καχύποπτη αντί­δραση. Το πλήθος, χωρίς όνομα, κυρίως, χω­ρίς πρώτο συνθετικό, τον σημάδευε με την προσοχή του. Νίκος Ταυ, Κωνσταντίνος Γάμα, Πηνελόπη Δέλτα...

δημοσιεύτηκε στις σελίδες της Τζένης...