Σε μια οικοδέσποινα...

Χτες το βράδυ, η εθιμοτυπική επίσκεψη έπρεπε να γίνει και έγινε... Τι να κάνω, ήταν ένα ποτήρι που έπρεπε να το πιω και το ήπια... Θα ήθελα όμως, να αφιερώσω στην κυρία του σπιτιού, που σαν άλλη Μαρία-Αντουανέττα είχε ανάψει όλους τους πολυέλαιους και μας εξιστόρησε πόσο κόστισε το ένα και πόσο το άλλο, ένα ποιηματάκι :

Το σπίτι σου έχει στυλ και ύφος,
χάρμα το interior design.
Τ' ανθοδοχεία ξέχειλα με faux λουλούδια,
όμορφα και ψεύτικα σαν τ' όνομά σου.
Τα ρούχα σου ταιριάζουν τέλεια
με το γαλλικό πεντικιούρ σου.
Παραταγμένα τ' αδιάβαστα βιβλία,
"δένουν" με το χρώμα των επίπλων σου.
Ο μπουφές σου γεμάτος από αχνιστές οσμές,
μαγειρεμένες απ' τη Λωξάντρα-μάνα.
Όλα στη θέση τους, όλα τακτικά,
σαν τα όνειρά σου και τα timetables σου.
Η ζωή σου γλυκιά,
σαν την τούρτα ανανά που σε σκλαβώνει.
Μόνο που εσύ πάσχεις από ζάχαρο
και η ινσουλίνη κεντάει τις φλέβες του μυαλού σου...